Str 1

Z opracowań nadesłanych na I Konkurs „Radioamatora'

Nawijarka

Zamieszczamy opis amatorskiej nawijarki do cewek. Opracowanie to zostało wyróżnione w ramach I Konkursu III nagrodą (odbiornik „Pionier").

REDAKCJA

NAWIJARKA, którą tu opisuję, nie jest zbyt skomplikowana. Do zalet jej zaliczam:

— nieduży zestaw części składowych,

— minimalne zużycie materiału,

— łatwość wykonania przy użyciu przeciętnego sprzętu warsztatowego,

— możliwość nawijania wąskich cewek z pojedyóczym przerzutem, tzw. „universal“ (antenowe, dławiki w. cz. itp.) oraz z przerzutem podwójnym, tzw. „krzyżowych*⁴ (np. filtry wstęgowe),

— małe wymiary,

— łatwą obsługę.

Części składowe

Do wykonania nawijarki potrzebne nam są następujące (pokazane na rysunkach oraz odpowiednio ponumerowane) części składowe:

do cewek

1)    korba napędowa; zastosowano tu pokrętło z korbą z odbiornika „Thorn“;

2)    oś główna o długości 170 mm i średnicy 6 mm (z przełącznika starej poniemieckiej aparatury). Dla uzyskania na jednym końcu gwintu M-3,5 odcinek osi kilkakrotnie gwin-t^/ano, a następnie ścierano gwint, aż do uzyskania odpowiedniej średnicy;

3)    tarcza przekładni wykonana z kawałka idealnie równej blachy duraluminiowej o grubości 2 mm, a od strony sprzęgła porowatej; porowatość tę uzyskano przez rozcieranie piasku kawałkiem deski;

4)    kółko sprzęgła (wykonane z pokrętła metalowego), »

5)    sprzęgło przekładni (krążek twardej gumy);

6)    krążek dociskowy sprzęgła z blachy aluminiowej 2 mm; w skład sprzęgła wchodzą ponadto 3 śruby M-3 x 15 mm;

7)    ścianka tylna z blachy aluminiowej 3 mm, której podłużne otwory mocujące służą do odpowiedniej regulacji docisku sprzęgła;

8)    ścianka prawa z blachy aluminiowej 3 mm;

9)    2 tulejki z zaciskami śrubowymi, służące do ustawienia osi i zabezpieczenia jej przed podłużnym przesuwdaniem się;

10)    ścianka środkowa z blachy aluminiowej 3 mm;

11)    dolny zaczep sprężyny dociskającej prowadnicę przewodu;

12