studia 3 4 str i

d/ do obleczeni* ogólnego średniego spadku powierzchnia ego /O/ dla wskazanego obszaru /ton sm, co w pkt. c/?

0 -

/6/

gdzie:

h - cięcie warstwicowo. w - sumaryczna długość warstwie,

U - powierzchnia rozpatrywanego terenu,

e/ do obliczenia przeciętnego spadku powlarzchniowego /CJp/ /dla obszrru z pkt. c/i

/V

a » 0,7 o.

p

gdzie:

0 - średni spodek powierzchniowy obliczony w pkt. d

Mapa studium rzeźby terenu winna być opracowana dla jednego obrę' bu na odoitca sapy topograficznej w skali 1:10 000 i nałoży na nioj pokazać:

1.    Położenie teronu nad poziomem Rorza w przedziałach co

5 e* zróżnicowane kolorami o nareotajęcej intensywności wraz ze wzrostem wysokości,

2.    Przebieg linii szkieletowych.

Linio szkieletów© powstaję no mapl® waretwicowej z połęcza-nie wyraźnych punktów załamań sąsiednich warstwie, przy czye pr-łęczone punkty warstwie wypukłych /zwróconych wypukłością w dol-nę stronę stoku/ tworzę linię grzbietowy, zsś punkty warstwie wklęsłych /zwróconych wypukłością w górnę stronę stoku/ - linię ściekowę.

Linia grzbietowa biegnie po najwyższych punktach grzbietu. 3ej wykreślanie rozpoczynamy od najwyższego punktu terenu i prowadzimy Ję do najdalszego punktu sęsiednioj m*ratwicy otaczaję-cej najwyższy punkt. Innymi słowy linię grzbfetcwę tak prowadzi-«y. Jakbyśmy szukali drogi przed siebie, zwożajęc, by Jck najdłużej zachować możliwie największę »ysokoóć. Linia ścieku jest linię odpływu wód opadowych z terenu łęczęcę punkty najniższe.

Prowadzimy ją od najwyższych punktów* szukając najbliżej położonej waratwicy, tok jak byśmy chcieli jak najprędzej znaleźć ₈ię w doi® i dalej najniższymi punktami terenowymi między lokalnymi wzniesieniami /w punktach wklęsłych warstwie/.

Linię grzbietową i ściekową oznacza aię na mapie znakami typu liniowego zróżnicowanymi barwę, grubością, ciągłością lub innymi cechami.

Przykład wyznaczenia linii szkieletowych prezentują rysunek 1,1.

3.    Skarpy i krawędzie oraz inne formy rzeźby terenu, które można odczytać z sapy wysokościowej, należy pokazać odpowiednimi znakami kartograficznymi /symbolami/.

4.    Bezodpływowe zagłębienia terenowa ograniczone sę zamkniętymi warstwicami, od których teren ma odchylania ujemna. Miejsca takie można zaznaczyć np. linię ze strzałkami skierowanymi w kierunku opadania wysokości terenu.

5.    Nachylenie terenu określona spodkami liniowymi między sęsiedniai warstwlcaml w r.astępujęcych przedziałach: do 5%, 5 -- 10%. 10 - 18%. 18 - 27% i ponad 27%.

Wyodrębnione tereny o spodkach zawartych vt poszczególnych przedziałach należy pokazać szrafurą lub innym typem znaków powierzchniowych. Oo określania wielkości spadków liniowych między sąsiednimi różnoimiennymi warstwicami bardzo pomocna jest "linijka spadków" sporządzona /indywidualni©/ dla określonej skali mapy* cięcia warstwie i wielkości spadku /na linijce zaznaczyć d-dla spadków granicznych podanych przedziałów/. Linijkę spadków sporządza się wykorzystując wzór /2/, z którego po przekształceniu oblicza się wielkość d - odległość między sąsiednimi różnoimlennymi warstwicami dla szukanych wielkości spadków /I %/.

^d “ TT% * ^ioo^» •    /8/

100

Wprowadzenie do wzoru wielkości /—ff/ - gdzie M - oznacza mianownik skali mapy - powoduje, że otrzyma się /d/ w centymetrach w skali mapy /fV* przy określeniu cięcia waretwicowego /b/ w metrach.