studia 3 4 str i

d/ do obliczenia ogólnego średniego spadku powierzchnio^ ago /$y dla wskazanego obszaru /ton sr-a, co w pkt. c/t

/W

gdzie:

h - ciecie warstwicows, w - sumaryczna długość warstwie,

U - powierzchnia rozpatrywanego terenu.

e/ do obliczania przeciętnego spedku powierzchniowego /3p/ /dla ohszrru z pkt. c/.

/'/

O - 0,7 O. P

gdzie:

O - średni spadek powierzchniowy obliczony w pkt. d

Mapa studium rzeźby terenu winna być opracowana dla Jednego obrębu na odoitco mapy topograficznej w skali i:.10 000 i nałoży na nloj pokazać:

1.    Pnłożonie teronu nad poziomom norza w przedziałach co

5 b, zróżnicowane kolorami o narastającej intensywności wraz za wzrostem wysokości,

2.    Przebieg linii szkieletowych.

Linia szkieletowe powstaje no mapie waretwicowej z połączenia wyraźnych punktów załamań sąsiednich warstwie, przy czyś połączone punkty warstwie wypukłych /zwróconych wypukłością w dol-nę stronę otoku/ tworzę linię grzbiatowę, ześ punkty warstwie wklęsłych /zwróconych wypukłości? w górnę stronę stoku/ - linię ściekową.

Linie grzbietowa biegnie po najwyższych punktach grzbietu. 3ej wykreślenie rozpoczynamy od najwyższego punktu terenu X prowadzimy ję do najdalszego punktu sąsiedniej worstwicy otaczającej najwyższy punkt. Innymi słowy linię grzbietową tak prowadzimy, jakbyśmy szukali drogi przed siebie, zważając, by jak najdłużej zachować możliwie największą wysokość. Linia ścieku jast linię odpływu wód opadowych z terenu łęczęcę punkty nejniźuso.

Prowadzimy ją od nsjwyżazych punktów, szukając najbliżej położonej waratwicy, tak Jak byśmy chcieli jak najprędzej znaleźć się w dolo i dalej najniższymi punktami taranowymi Między lokalnymi wzniesieniami /** punktach wklęsłych warstwie/.

Linię grzbietową i ściekową oznacza się na mapie znakami typu liniowego zróżnicowany®! barwę, grubością, ciągłością lub innymi cechami.

Przykład wyznaczania linii szkieletowych prezentuje rysunek 1.1.

3.    Skarpy i krawędzie oraz inne formy rzeźby terenu, które można odczytać z mapy wysokościowej, należy pokazać odpowiedni-si znakami kartograficznymi /symbolami/.

4.    Bezodpływowe zagłębienia terenowe ograniczone są zamkniętymi waratwicami, od których teren ma odchylania ujemne. Miejsca takie woźna zaznaczyć np. linią zo strzałkami skierowanymi w kierunku opadania wysokości terenu.

5.    Nachylenie terenu określone spadkami liniowymi między sąsiednimi warstwicoml w następujących przedziałach: do 5%, 5 -- 10%. 10 - 18%, 18 - 27% i ponad 27%.

Wyodrębnione tereny o spadkach zawartych w poszczególnych przedziałach należy pokazać szrafurg lub innym typem znaków powierzchniowych. Oo określania wielkości spadków liniowych między sąsiednimi różnoimiennymi warstwicami bardzo pomocna jest "linijka spadków" sporządzona /indywidualnie/ dla określonej skali mapy, cięcia warstwie i wielkości spadku /na linijce zaznaczyć cl-dla spadków granicznych podanych przedziałów/. Linijkę spadków sporządza się wykorzystując wzór /2J, z którego po przekształceniu oblicza się wielkość d - odległość między sąsiednimi rótnoiolennyai warstwicami dla szukanych wielkości spadków /I &/.

^d “ TTg * ^100% 'TT *    /8/

Wprowadzenie do wzoru wielkości /^p/ - gdzie M - oznacza mianownik skali sapy - powoduje, że otrzyma się /d/ w centymetrach w skali mapy /fV, przy określeniu cięcia wargtwlcowsgo /h/ w metrach.