Untitled 1

MARKERY GENETYCZNE.

Markery genetyczne to łatwo rozpoznawalne znaczniki sprzężonych z nimi cech fenotypowych (często o znaczeniu użytkowym). Markery genetyczne stanowią podstawę selekcji w hodowli m.in. roślin, czyli doboru form o najkorzystniejszych cechach.

PODSTAWOWE RODZAJE MARKERÓW GENETYCZNYCH:

markery morfologiczne - łatwe do określenia cechy fenotypowe roślin takie jak np. kształt liścia, barwa kwiatów lub nasion, karłowatość, omszenie itd.; wykorzystanie zróżnicowania cech morfologicznych

- markery molekularne:

markery białkowe; wykorzystanie polimorfizmu białek: izoformy białek strukturalnych izoformy białek funkcjonalnych - izoenzymy markery kwasów nukleinowych - DNA; wykorzystanie polimorfizmu sekM’encji kwasów nukleinowych

Najstarszym rodzajem markerów są markery morfologiczne których wadami są: ich ograniczona liczba,

zależność od modyfikującego wpływu środowiska, często złożone podłoże genetyczne,

- trudności w rozróżnianiu homozygoty od heterozygoty.

Dobre markery genetyczne powinny charakteryzować następujące cechy: silny polimorfizm (inaczej zróżnicowanie) tzn. obecność wielu form allclicznych dziedziczenie kodominujące tzn. możliwość rozróżnienia homozygot od heterozygot wysoka frekwencja i równomierne rozłożenie w genomie neutralność selekcyjna (brak sprzężenia z niekorzystnymi ^enami) powtarzalność

prosta i szybka metoda identyfikacji markera

W znacznym stopniu cechy te mają markery molekularne do których zaliczane są izoenzymy i izoformy białek, a przede wszystkim markery DNA.