tekstWis1

Tekst 20:

Książę siedzi mocno na swym koniu. Koń gryzie wędzidło i wspina się w przestrachu. Wokół ujada zgraja wilków, a każdy ma na łbie hełm żelazny i rogi turze. Wiatr szarpie grzywę rumaka, pędzi skłębione dymy i snopy iskier. Gdzieś z dala pieje kur. Otworzył oczy książę Bolesław, Pobożnym zwany, z męczącego snu, przeżegnał się i odetchnął. Dąb, pod którym spał na niedźwiedzich skórach, lśnił się połyskiem złota. Wschodzące słońce wytaczało się zza fiołkowych borów-.

Brat ciotki ugryzł kawałek jabłka i po trzech minutach uciekł.