temat 6

Temat 2/6:

OKREŚLANIE CIĘŻKOŚCI OBRAŻEŃ WEDŁUG SKAL

MIĘDZYNARODOWYCH.

Najstarsze źródła dotyczące urazów głowy i pierwsza ich klasyfikacja pochodzi z papirusu Edwina Smitha z XVI wieku p.n.e., a dotyczącego trzeciego tysiąclecia p.n.e. i wybitnego lekarza starożytnego wschodu Imhotepa. Następne doniesienia dotyczą medycyny greckiej. Hipokrates (460-377 r.p.n.e.) w dziele „De capitis vulneribus” opisał pięć typów urazów czaszki. Dopiero w XVIII wieku francuski chirurg Jean Louis Petit wprowadził trójstopniowy podział urazów czaszkowo-mózgowych, który przetrwał do czasów współczesnych i jest nadal podstawą dalszych klasyfikacji. W okresie międzywojennym Munro (1938) rozwinął ten podział, a w 1966 roku Walker opierając się na obrazie klinicznym i badaniach dodatkowych rozwinęli 3 stopień Petit’a konkretnym, wtórnym powikłaniem urazu głowy.

Nie należy zapominać o polskich naukowcach mających swój wkład w tę dziedzinę medycyny: Głowacki, Haftek, Tokarz, Prusiński, Brzeziński, Zawirski i inni.

1.    według papirusu E. Smitha

a.    rozdarcia

b.    złamania

c.    złamania skomplikowane

d.    złamania skomplikowane z rozkawałkowaniem

e.    rany przenikające

2.    podział Hipokratesa

a.    złamania i szczeliny

b.    stłuczenia bez złamań i wgłobień

c.    złamania z wgłobieniem

d.    złamania tylko blaszki zewnętrznej

e.    złamania występujące w miejscach odległych od bezpośredniego urazu ( zbieżne do współczesnego pojęcia „contrę coup”)

3.    podział wg Petit’a

a.    wstrząśnienie ( utrata przytomności bez zmian anatomicznych w mózgu)

b.    stłuczenie ( uszkodzenie struktur mózgu o określonym umiejscowieniu )

c.    ucisk ( odległa utrata przytomności spowodowana uciskiem mózgu )

4.    podział urazów wg Tonnisa i Loewa

a.    do 4 dni - pełne wyzdrowienie

b.    do 3 tygodni - 2/3 chorych odzyskuje pełną sprawność

c.    pow. 3 tyg. - często stałe pozostawianie ubytków neurologicznych i psychicznych.