zakażenia9

W diagnostyce lycll znkużcrt u kobiet ciężarnych wykorzystuje się głównie metłHly serologiczne. Szczególnie przydatna okazała się mc-loila zahamowania lieintiglntymieji. n także bailanie odczynu zobojętniania i wiązaniu dopełniacza.

W szczepionce wykorzystuje się wirusy alenuowanc. Wirus różyczki wymogli przechowywania w temperaturze -70°C lub płynnym azocie, zwłaszcza podczas transportu wirusa zawartego w szczepionce.

Wobec braku leków umożliwiających leczenie zakażenia wirusem różyczki ogromną rolę odgrywa profilaktyka w formie szczepień ochronnych. W przypadku zakażenia ciężarnej podaje się swoistą im-munoglobulinę lub gantma-globulinę poliwulcniną (w ciągu 72 godzin od kontaktu z chorym). Brak jest jednak danych dotyczących skuteczności takiego działania oraz. zapobiegania wadom wrodzonym u płodu.

3.12.3.5. Parwowiroza (parvovirosis)

Parwowirozę (zwaną także „chorobą piątą") wywołuje fianwinu BI9 należący do rodziny Parvoviridae. grupującej najmniejsze zawierające DNA wirusy. Najczęściej transmisja wirusa zachodzi drogą kropelkową. Rozprzestrzenianie się purwowirusn wśród ludzi jest możliwe także za pośrednictwem krwi (w tym transmisja matka-—płód) i preparatów krwiopochodnych (przetoczenia krwi).

Częstość występowania zakażenia w populacji kobiet ciężarnych wynosi 40-60%. Ryzyko transmisji doplodowej wzrasta wraz z czasem trwania ciąży i wynosi: w końcu I trymestru 14%, U trymestru $0%. III trymestru ponad 60%.

Zachorowania mają charakter sporadyczny lub epidemiczny (zbiorowiska dzieci, zachorowania szpitalne). Często są bezobjawowe. Okres wylęgania wynosi najczęściej 12-14 dni.

Wśród spotykanych następstw zakażenia wymienić należy wysypkę, podwyższoną ciepłotę ciała, nieżyt górnych dróg oddechowych, bóle i związane z nimi stany zapalne stawów. U dorosłych wysypka często przyjmuje postać rumienia zakaźnego (eryiliema infectiosum).

Zakażenie u kobiet w I trymestrze ciąży w około 10% przypadków jest przyczyną poronienia spontanicznego. U noworodków zakażonych wewnąlrzmacicznie stwierdza się czasem objawy wrodzonej niedokrwistości. Stwierdzono, że parwowirus B19 jest przyczyną 8-10% przypadków nieimmunologicznego uogólnionego obrzęku u płodów. Najczęściej powikłanie to jest wynikiem infekcji u matki między 11. a 18, tygodniem ciąży. W przypadku transmisji przezlo-źyskowej wirusa objawy obrzęku u płodu rozwijają się po upływie 2-14 tygodni od wystąpienia wiremii u matki.

Ze względu nu występowanie zakażeń bezobjawowych parwowirozę u ciężarnych najczęściej zwykle rozpoznaje się w oparciu o wyniki badań serologicznych. Obecność przeciwciał IgG świadczy o iinmunizacji dawnej, natomiast stwierdzenie w surowicy pacjentki imimmoglobulin klasy M zwykle dowodzi świeżego zakażenia.

Preparaty farmakologiczne nic są stosowane. W zapobieganiu zakażeniom dużą rolę odgrywa więc unikanie kontaktu z chorymi. Kwestionuje się zasadność podawania immunoglobulin kobietom ciężarnym.

3.12.3.6. Wirusowe zapalenie wątroby typu B (HBV, hepatitis B)

Wirus zapalenia wątroby typu B należy do rodziny Hepodtumridae, rodzaju Oriliohepadiitwints. Cząsteczki wirusa zawierają małe cząsteczki kolistego DNA.

Wirusowe zapalenie wątroby typu B jest ogólnoświatowym problemem zdrowotnym, epidemiologicznym i ekonomicznym. Oszacowano, że corocznie na świecie HBV zostaje zarażonych około I miliona osób. spośród których u około 90 tysięcy rozwija się proces przewlekłego zapalenia wątroby.

Okres wylęgania choroby wynosi 45-160 dni. Chory w okresie wylęgania odczuwa znużenie i bóle po prawej stronie podbrzusza, a także cierpi na zaburzenia żolądkowo-jelilowe. Mogą wystąpić stany podgorączkowe i osutka skórna. Wątroba jest powiększona i bolesna. W surowicy krwi aż do około 45. dnia od wystąpienia żółtaczki stwierdza się podwyższone wartości transaminaz. U 10-15% kobiet ostre wirusowe zapalenie wątroby przebiega bezobjawowo. Najczęściej też kończy się wyleczeniem (90-95%). Ostre zapalenie wątroby wywołane HBV i innymi wirusami jest częstą przyczyną cholestazy wątrobowej w okresie ciąży. Objawy, takie jak żółtaczka, świąd skóry i podwyższenie aktywności transaminaz, powinny zawsze nasuwać przypuszczenie etiologii wirusowej.

Znacznie rzadziej (1-10%) ostre zapalenie wątroby przechodzi w proces przewlekły - zapalenie przewlekle przetrwale (hepatitis clmudca persistens) lub zapalenie aktywne (hepatitis actira). Sporadycznie (< 1%) cały miąższ wątroby ulega martwicy (hepatitis fidmi-ntins, necrosis hepatitis diffttsti). Nosicielstwo HBV występuje tym częściej, im wcześniej doszło do zakażenia. Proces przewlekłego nosicielstwa, z 20-30-letnim okresem inkubacji, łączy się z zagrażającymi następstwami w postaci marskości i raka wątroby.

Udowodniono, że zakażenie przenosi się drogą krwiopochodną, horyzontalną (przez ślinę, wydzieliny, uszkodzenia skóry) oraz przez kontakty płciowe. W większości przypadków zakażenia płodów na-