zdje09

Jeżeli w przypisie odwołujesz się do rysunku zamieszczonego w tablicy, to wówczas po zapisie bibliograficznym publikacji podajesz numer tablicy (skracasz ten wyraz do: tabl.), a po nim, oddzielony dwukropkiem, numer rysunku.

¹J. Hasegawa, Osadnictwo kultury wenedzkiej w zachodniej części powiatu łódzkiego. (Gromady: Kuciny i Szydłów), „Rocznik Muzeów i Ochrony Zabytków Ziem Polski Środkowej”, t. 1, 1974, tabl. XIII: 4,6.

Jeżeli w jednostce archiwalnej, którą przywołujesz w przypisie, nie ma paginacji, napisz k. nlb. (karta nieliczbowana). Często wymaga się wówczas podania bliższych cech dokumentu (rodzaj, data, nadawca, odbiorca), jeżeli fiagment tekstu, którego przypis dotyczy, nie wyjaśnia tego.

¹ AGAD. Komisja Województwa Kaliskiego (dalej: K.WK), sygn. 423c, k. nlb.. Protokół z 12 IV 1827 r.

Jeżeli przywołujesz w przypisie informacje z dokumentu opublikowanego w wydawnictwie źródłowym, które zawiera materiał uszeregowany według numerów, możesz ograniczyć się do podania tylko numeru dokumentu, bez podawania strony.

¹    Kodeks dyplomatyczny katedry krakowskiej św. Wacława, wyd. F. Piekosiński. cz. II, Kraków 1883, nr 284.

Kłopotliwe okazać się może odesłanie w przypisie do informacji zawartej we wstępie do wydawnictwa źródłowego. Niezależnie od tego, czy wstęp pochodzi od wydawcy, czy też od innego autora, traktuje się go jak pozycję odrębną. Dlatego cytowanie z niego jest analogiczne do cytowania z dzieła zbiorowego:

¹J. Szujski, Wstęp, [w:] Najstarsze księgi i rachunki miasta Krakowa 1300-1400, wyd. F. Piekosiński, J. Szujski, Monumenta Medii Aevi Historica, t. 4, Kraków 1878, s. 26.

²    R. Kukier. Nota biograficzna o Florianie Ceynowie, [w:]

F. Ceynowa, Przesądy i zabobony lecznicze w powiecie puckim (De terrae pucensis incolarum superstitione in re medica), „Rocznik Muzeum Narodowego Rolnictwa w Szreniawie”, t. 13, 1983,5.71-93.

³ F. Ramotowska, Wstęp, [w:] Proces R. Traugutta i członków

Rządu Narodowego, t. 1, red. E. Halicz, Warszawa 1960, s. XVI.

Zdarzają się też książki, w których przedmowa lub posłowie pochodzą od innego autora i stanowią faktycznie odrębną pozycję. Fakt ten może nie być odnotowany na karcie tytułowej. Sposób cytowania z takiej przedmowy (posłowia), jest podobny do cytowania z dzieła zbiorowego:

¹ R. Kołodziejczyk, Przedmowa, [w:] J. Kazimierski, Dzieje

Zakładów Żyrardowskich i ich załogi w latach 1829-1885, Ciechanów 1985, s. 8.

Materiały prasowe przywołuje się w przypisach w sposób zależny od ich rodzaju:

1)    artykuły autorskie analogicznie do artykułów w czasopismach;

2)    jeśli artykuł podpisany jest inicjałami, kryptonimem lub pseudonimem, którego nie możesz rozszyfrować, traktujesz je jak nazwisko (nazwę) autora, zachowując kolejność liter i wszystkich znaków graficznych;

3)    w przypadku braku autora tekstu, podajesz tylko tytuł publikacji;

4)    jeżeli przywołujesz informację nio pochodzącą z artykułu, ale np. z ogłoszenia, ograniczasz się do dokładnego wskazania miejsca jego zamieszczenia.

Istnieją dwa sposoby przywoływania publikacji (informacji) z periodyków. Dla tytułów ukazujących się nie częściej niż raz w tygodniu wystarczy podać numer. Natomiast w przypadku przytaczania prasy codziennej należy podać dzień wydania. W przypadku tytułów gazet, które mają dwa wydania dziennie (poranne i popołudniowe), musisz wskazać, na które się powołujesz. Informację tę znajdziesz w winiecie tytułowej.

¹    1. Kempiński, Korespondencja, „Jutrzenka” 1862, nr 4, s. 28.

²    Adhal., Łódzki przemysł włókienniczy, „Kurier Łódzki”, 6 IX 1927, s. 5.

³    Wyciąg z raportu komitetu o wystawie 1841 r., „Biblioteka Warszawska” 1842, t. 1, s. 310.

⁴    „Plescheuer Kreisblatt. Tygodnik powiatu pleszewskiego",

1890, nr 96, s. 502.

Informacje z haseł słownikowych lub encyklopedycznych, jeżeli mają autora, przywołuj w zapisie analogicznym do publikacji w dziele zbiorowym.