01001

10

zyka może zaiste zahukać szlachetnego zwierza, któremu starożytni przypisywali słuch czuły i namiętne zamiłowanie rzewnej melodyi. Jeleń zostaje wypłoszony. Potrzeba go ująć — to jest ścigać, przedzierając się przez lasy, łąki, góry, stawy i rzeki, aż póki nie wyczerpnie sił, nie padnie — aż do chwili gdy pozostanie mu tylko stawić czoło psom i drogo sprzedać swe życie.

"Wówczas to między biednem zwierzem i jego prześladowcami rozpoczyna się rozpaczna walka, w której chociaż kilku z nich ginie, wypadek przecież nie może być wątpliwym. Naciśnięty przez licznych wrogów jeleń pada zalewając się łzami. Nie wypada jednak mu ginąć pod zębem psów. Jeden z myśliwców, zwykle najdostojniejszy, albo taki na cześć którego urządza się ta zabawa, winien uroczyście zabić ofiarę. Trąbią wtedy w rogi głoszące tryumf, i wracają do zamku, gdzie psy obdzielają cząstką łupu. Przy blasku czerwonawym pochodni, w obecności wszystkich zaproszonych gości nie wyłączając kobiet, jeleń zostaje rozpłatanym, a wnętrzności jego rzucone są psom. Grdy psy wieczerzają, z kolei ucztują myśliwcy, i dzień kończy się wesoło inter pocnla. W ten to sposób, jeżeli się nie mylę, odbywa się cała ta sprawa. Winienem jednak wyznać z całą pokorą, że nigdy nie.widziałem polowania z ogarami—że nie mam najmniejszej chęci je widzieć—i nie liczę się wcale do tych, którzy żałują zaniedbywania i chylenia się do upadku tej dzikiej uciechy.

✓