0001001

19

kupca a w końcu został lokajem u barona de Garennes.

Gospodyni widząc ich wybierających się, niemało się zadziwiła.

—    Przecież lepiej będzie, gdy panowie zostaniecie przez noc, bo na dworze szaleć będzie burzanie-zadłogo a deszcz poleje, jak z cebra.

—    Niepodobna nam przenocować, musimy jechać.

Na dworze było czarno, jak w piocu. Niobo pokryte było czystemi chmurami, pędzonemi przez wicher. Wyglądało, jak gdyby chmury ziemi dotykały.

Koń w parę minut został zaprzężony.

Popędzili na drogę, zapaliwszy latarkę u woza. Wiatr dął coraz silniej, odgłos grzmotu zbliżał się coraz więcej. Gdzieś niegdzie* z za okiesnic spostrzegli smugę światła. W krotce minęli ostatnie budynki wioski. Julian skierował konia na drugi bok i wóz się począł toczyć po cichu, po gruncie piaszczystym. Następnie skręcili na prawo.

IV.

Droga była ciężką, ale młody koń silne miał nogi. Vandame zresztą oszczędzał go.

—    Trzeba myśleć o powrocie — mówił.

Na zakręcie drogi do Baron, woźnica ufając swój pamięci, skręcił bez wachania na lewo, i znalazłszy się na drodze, lepiej utrzymywanej, zwolnił cugle koniowi, który też zaraz puścił się szybszym kłusem.

Błyskawica wyjaśniła niebo, jednocześnie prawie słyszeć było można głuchy huk grzmotu.

Jasne światło błyskawicy dozwoliło Vandamowi

‘ 2*