9576709000

Omawiane fitocenozy wykształcają się zarówno na stromych grzbietach o zmiennej ekspozycji, jak również na licznych wypłaszczeniach terenu u podnóży stoków. Rozległe płaty kwaśnych buczyn porastają także zbocza w sąsiedztwie sporych wciosów i jarów erozyjnych w leśnictwie Zakocierz oraz Rzyki. Często na izolowanych, wąskich grzędach między wciosami wykształca się najuboższa postać podzespołu typowego, z warstwą runa nie przekraczającą 30% pokrycia.

Do szerokiego rozprzestrzenienia się tego zespołu w Beskidzie Małym przyczyniły się dwa czynniki: po pierwsze nieznaczne wyniesienie nad poziom morza badanego obszaru, co stworzyło większą powierzchnię przygrzbietowych i grzbietowych ubogich siedlisk w porównaniu z innymi partiami Karpat, a po drugie daleko sięgająca ingerencja człowieka w lasach i jej skutki.

Struktura i skład florystyczny

Drzewostan jest na ogół silnie zwarty i wynosi od 65 do 100% (średnio 80%), dlatego też wnętrze lasu jest mocno ocienione. Główne gatunki drzewostanotwórcze to Fagus syfoatica (V), A bies alba (IV), Picea abies (IV). Udział świerka niewątpliwie zwiększył się pod wpływem gospodarki leśnej w porównaniu ze zbiorowiskami pierwotnymi, jednak zawsze był on naturalnym elementem omawianych lasów. W niektórych płatach w drzewostanie udział ma Acer psuedoplatanus (III), a w niższych położeniach pojawia się Quercus robur (II). Larix decidua, Pinus syhestris, Pinus nigra (neofity), Betula pendula, Carpinus betulus, Cerasus avium i Tilia cordata występują rzadko i jednostkowo, najczęściej w niskich położeniach bezwzględnych.

W większości płatów warstwa krzewów jest dobrze rozwinięta, tworzona głównie przez podrost buka, jodły i świerka. Zwarcie podszytu wynosi średnio 16%, lecz w niektórych płatach osiąga nawet 40%. Sporadycznie w skład warstwy krzewów wchodzi: Frangula alnus, Sambucus nigra oraz Betula pendula. Udział jarzębiny też jest niewielki, w porównaniu w innymi jednostkami syntaksonomicznymi w obrębie kwaśnych buczyn.

Warstwa zielna jest wykształcona zmiennie (średnio 59%), jej pokrycie może wynosić sporadycznie 5%, choć nie brakuje płatów, gdzie osiąga 100%. Spośród gatunków diagnostycznych zespołu w runie niezmiennie pojawia się Luzula luzuloides (IV), która miejscami tworzy facje. Pozostałe rośliny - Prenanthes purpurea i Senecio ovatus występują sporadycznie. Poza tym każdy z płatów wyróżnia się specyficzną kombinacją gatunków. To zróżnicowanie florystyczne znajduje odzwierciedlenie w małym udziale taksonów o najwyższych stopniach stałości i znacznej ilości gatunków sporadycznych we

- 106-