0050

I. Ba. 7.

ODYLEN; PnZYBYWOJ; X. X.

35

t. j. w formie Odolen, jest bardzo pospolitem w Czechach¹); w późniejszej Polsce prócz szczątka tego imienia w nazwie Odolanów, tudzież nielicznych wzmianek o Odolanach, n. p. w (podrobionych) dyplomatach z r. 1065 i 1145 ²) rzadko się napotyka. Czy nie byli to jacy przybysze z Czech?

7. N. N.

W Roez. Ałtajskim większym, zarówno krótszej jako też i dłuższej redakcyi^{3 4}), w opisie wielkiego zjazdu odbytego w Kwedlinburgu na dworze cesarza Ottona 1 w czasie świąt Wielkanocnych 23 marca 973 roku, znajduje' się między innemi wiadomość: Miszego . . . dux Sclarienus ierrore compulsus filiom mitłit obsi-dem. W’ pewnej sprzeczności z powyższą wiadomością stoi opowiadanie Tliietinara⁺), który, opisując zjazd kwedlinburski, podaje, że przybył tamże Mieszko osobiście, a milczy zupełnie o jego synie zakładniku. Ponieważ Rocz. Ałtaj, większy nie zawiera z owego czasu zapisek współczesnych, został bowiem skompilowany (w pierwszej swojej części) dopiero ok. r. 1040³), przeto mogłaby się nasunąć myśl, że przekaz Rocz. Ałtaj, jest błędny i na wiarę nie zasługuje. Z drugiej strony jednak podnieść należy, że Thietmar również dopiero o czterdzieści lat później od opowiedzianych tu wypadków spisywał swoją kronikę, że zatem mogła mu się przydarzyć omyłka co do osoby; współczesny Rocz. Hildesh. ⁶) nie wspomina bynajmniej o obecności Mieszka w Kwedlinburgu, choć szeroko ów zjazd opisuje. Można zresztą skombinować przekaz Tliietinara z przekazem Rocz. Ałtaj., przyjmując, że Mieszko obecnym był r. 973 w Kwedlinburgu, a zarazem oddał cesarzowi syna swego jako zakładnika. Sam fakt oddania owego zakładnika odpowiada najzupełniej ówczesnej konstelacji politycznej, i stanowi cenne uzupełnienie wiadomości naszych o ówczesnym stosunku Polski do cesarstwa. Działo się to w niespełna rok po bitwie pod Cydynem (24 czerwca 972), w której Mieszko pokonał margrabiego Odona. Wieść o klęsce Niemców doszła Ottona I we Włoszech; jak wielce go zaś dotknęła, dowodzi okoliczność, że cesarz wysłał natychmiast posłów do Mieszka i Odona, nakazując im zaprzestać wszelkich kroków nieprzyjacielskich, dopokąd on sam nie przybędzie do Niemiec i sporu pomiędzy nimi nie załatwi⁷). Nie wcześniej jak dopiero na zjeździe kwedlinburskim mógł Otton wglądnąć w te sprawę; tutaj więc, dla zapewnienia się na przyszłość, mógł zażądać od Mieszka zakładnika w osobie jego syna. Istotny związek wypadków' historycznych popiera tedy podanie Rocz. Ałtaj. Nadto trzeba zważyć, że kompilator rocznika polegał na dobrych źródłach, i że wiadomości o oddaniu syna Mieszkowego cesarzowi w zakład nie byłby miał powodu zmyślać, gdyby jej nie był znalazł w jakiemś dawniejszem, współczesnem źródle. Przekaz rocznika zasługuje tedy na zupełną wiarę.

Stwierdziwszy w ten sposób sam fakt, stajemy wobec drugiego pytania: o jakim tu Mieszkowicu jest mowa? Możnaby przypuścić, że to był Bolesław' Chrobry; jednakże Bolesław' w r. 973 miał dopiero sześć lat życia (I. 8); gdybyśmy zaś przyjąć chcieli fakt nigdzie zresztą niepoświadezony, że Dubrawka urodziła Mieszkowi innego jeszcze syna przed Bolesławem, to w każdym razie wobec daty ślubu 965 r. (I. 2) nie moglibyśmy daty jego urodzenia przesunąć wcześniej jak na rok 966, skąd wynikłoby, że syn ów w r. 973 nie mógł mieć' więcej jak siedm lat życia. Wobec tak wczesnego wieku nie podobna przypuścić, iżby Bolesław czy jakikolwiek inny syn Dubrawki mógł być już podówczas oddany jako zakładnik. Stąd w-ynika wniosek, że syn ów musiał pochodzić z wcześniejszego małżeństwa, że zatem matką jego była jedna z pogańskich żon Mieszka I.

Nie znamy ani jego    imienia, ani dalszych dat z jego    życia. W Rocz. Ałtaj,    znajduje się wprawMzie

pod    tymże samym rokiem    (973), bezpośrednio po ustępie,    w' którym była mowa    o oddaniu Mieszkowica

w zakład, zapiska: Obiit Non. Mai (7 maja); wszelako zapiski tej nie można łączyć z Mieszkowicom; jest to bowiem data śmierci Ottona I (f 7 maja 973), o którym była mowa kilka wierszy przedtem, w tymże samym ustępie.

1

Kron. Dalemila. Emler. Font. rer. Boh. III. 97; Pulkawa.    Dobner, Mon. hist. Boh.    III. 174; Erben, Regesta

2

Boh.    I.    79. 108. 171. 179. 182.    192. 195. 201. 228. 229. 316. 404. 415.    433. 434. — 2) Kod. dypl. Wielk. I. nr. 3 i 11. —

3

Mon. Germ. SS. XX. 774, 787. — 4) Chroń. 37. — “) Wattenbach, Deutschlands Geschichtsąuellen II. 17. — 6) Mon.

4

Germ. SS. III. 62. — 7) Thietmar, 37. Por. też Zeissberg, Miseco I. 82 i n.