0929DRUK00001724

312 KO ODZIAŁ VI, łlST. 68

Punkty Z i Tl leżą na południku astronomicznym miejsca obserwacji, a ponieważ azymuty liczą się od południka w kierunku strzałki, tak jak kąty p na ryc. 48, więc kolo ZX schodzi się z kołem ZZ' i jest _jp = 0°.

Wzory, wyrażające wpływ paralaksy Pa 'Spółrzędne poziomowe, otrzymamy zatem, kładąc we wzorach (129'), (115), (130) i (135):

^ = 0°,    7 > = », P’=&,

Q = 90°—(ę—,f% q = h, q = //'

Wzory śę.isłe mają więc postać następującą:

tang (a' — t|B.=

p sin 7i sin (« 1 — p sin Ti sin (»

f') -sin a sec h f cos a sec h¹

(13(5)

oos

tang M — tang (®—o’ j

a -|- a’

cos

(137)

tang (k — łT)

— p sin 77 Cos (? — ?') COS (M + h) śee M 1 —p Sin 77 cos Fe — ©') sin (M -|- h) sec M ’

138)

A sin 71 cjjAjjłf -|- h')

A'    sin Z    cos (MĄ- li)

W tej ścisłej postaci jednakże nawet w przypadku księżyca wzory te nie są stosowane, ponieważ © - <sf jest kątem, który co najwyżej wynosi niespełna 12' (wzór 51"). Można wobec tego w wyrazach, w których sin 77 jest czynnikiem, przyjąć:

sin 77 sin (ę — ©') = sin tc (© — y') sin 1",

sin 77 cos — ©') = s.iu 77-.

Łatwo sprawdzić, że a — a jest małym kątem, wynoszącym co najwyżej około 10", wobec czego w mianowniku