Image15

XXII

Daszkiewicz, podporucznik.    Dąbrowski, podporucznik.    Deshamp, kapitan.

Dąbrowski Jan Henryk, jenerał dy-    Dąbrowski Tadeusz, kapitan.    De la Croix, płatnik bataljonowy.

wizyi, dowódzca legii Włoskiej (1). Dąbrowski Sylwester, podporucznik. Domejko, porucznik.

Dąbrowski Jan syn, kapitan.    Daszkowski, podporucznik.    Dembiński Józefat, podporucznik.

szczegółów dat z wojen włoskich i hiszpańskich: lecz czy pisał swoje pamiętniki bardzo powątpiewam, bo mnjej-sza że więcćj bazgrał niż pisał, ale nie nawidził pióra, i podpisywanie proste już go niecierpliwiło. W młodszych latach, opisał bitwę pod Epila w hiszpanii 1809 r. gdzie za. odniesione tu zwycięztwo Baronem został mianowany. Mieszkał ostatnie lata w Krakowie, i tu w podeszłym wieku umarł: pochowany w Krzeszowicach.

(1) Jan Henryk Dąbrowski z dawnój szlacheckiej rodziny, syn Jana, Michała Dąbrowskiego, Pułkownika wojsk Saskich, (za panowania Augusta 111-go,) oraz Zofii Maryi Letów, córki Jenerała Polskiego, urodził się dnia 29 Sierpnia 1155 roku we wsi Piersiowicc&k w Województwie Krakowskim. Młody Henryk odebrawszy wychowanie w domu ojczystym w Hoyemerda, wszedł do służby wojskowej 1170 w stopniu Podchorążego do regimentu hułanów, którym dowodził Albert kśląże Saski. Doszedłszy koleją coraz wyższych stopni, poznawszy się z Jenerałem Beliegrade, rodem z Sabaudyi, który całą jazdą Saską dowodziły pełnił przy nim obowiązki Adjutanta. Światły ten wódz, posiada! zamożną bibliotekę dzieł dotączących wojskowości : wtedy Dąbrowski rzec można, sam pracą własną ukończył swoją edukacyę żołnierską. W Dreźnie, W r. 1191 poznał wielu najznakomitszych rodaków, to go spowodowało, że wszedł pod chorągiew wojsk RP. i odbył kampanię w następnym roku w stopniu Majora.

W roku 1194 otworzyło się obszerne pole talentom i odwadze tego walecznego wojownika. Wyprawę do Wielkopolski jaką wykonał w tym roku, sam opisał w języku niemieckim. Po rozproszenia się armii Pol-skićj, stanął na czele Legionów włoskich i dzieje ich w oddzielnćj księdze opisał. Bękopism ten, złożony w sali b. Towarzystwa Przyjaciół nauk, zwaną salą Dąbrowskiego, z powodu że zbroje i pamiątki zebrane przez niego tu były złożone, pisany po francuzku zaginął: ale posiadamy w wiernój kopii odpis, który własnoręcznie przepisał Kazimierz Lux towarzysz broni, za nim go Dąbrowski złożył Towarzystwu przyjaciół nauk. W tój historyi objął działania Legjów i ich losy, dopóki nie wpłynęły w armję wojsk Księztwa Warszawskiego.

W r. 1806 po dwunasto-Ietnićj niebytności, Dąbrowski ukazał się na ojczystćj ziemi w tych samych Województwach, w których był w wyprawie 1194. Odezwa którą wydał wraz z Wybickim w Poznaniu dma 3 Listopada 1806: w niespełna dwóch miesiącach, zebrała pod broń trzydzieści tysięcy młodjxh wojowników. Charakterystyczną cechą tych czasów zostańie, że gdy zebrane pod Łowiczem dnia 1 Stycznia 1801 roku nasze rycerstwo, dla wykonania przysięgi stanęło: Dąbrowski wszedł do obozu otoczony licznym orszakiem wojewódzkich dowódzców, poprzedzony przez Romana Matuszewicza, Adjutanta Majora kawaleryi narodowćj, niosącego na wezgłowiu pałasz Króla Jana Sobieskiego zdobyty wLorecie we Włoszech, i Józefa Lubienieckiego Rotmistrza tejże kawaleryi, niosącego buławę hetmana Czarnieckiego. Na tę buławę, i na tę szablę bohatyrów Polski, przysięgało rycerstwo nasze.

Trwale na kartach dziejów naszych zapisał ten wojownik imię swoje w następnych wyprawach 1807, 1809 i 1812. Osiwiały w boju radził on, silne rezerwy zostawić na granicy Księztwa Warszawskiego, aby na przypadek klęski w kampanii Rossyjskićj, mieć się na czem oprzeć. Książe Poniatowski pochwalał tę myśl Dąbrowskiego, ale czy się lękał zmarszczenia Napoleona, czy też zawierzył szczęśliwej jego gwiaździe, niechciał tój myśli wykonać: a onaby ocaliła wiele. Po zgonie Księcia Józefa Poniatowskiego 1813, zaprowadził szczątki wojska Polskiego na drugą stronę Renu, i to już było ostatnim wojennego zawodu Jenerała Dąbrowskiego czynem, W r. 1815 po ogłoszeniu nowego Królestwa Polskiego, chociaż w czynnćj nie zostawał służbie; Cesarz i Król Polski Alesander I-szy mianował go Jenerałem jazdy, następnie Senatorem-W^rojewodą. Utrudzony wiekiem i ze skołatanem zdrowiem oddalił się do dóbr swoich IMnagóry w KsięztWo Paznańskie, gdzie napisał pamiętniki o Legjach i wyprawach swoich. Umarł w Winagórach dnia 26 Czerwca 1818 roku. Rzeczpospolita Krakowska dopominała się © zwłoki jego, celem złożenia na Wawelu, obok Kościuszki i Poniatowskiego, .ale rząd pruski odmówił stanowczo. Dąbrowski pragnął bydź pogrzebanym w mundurze, który na czele Legjonów we Włoszech nosił: aby razem do grobu, złożono dwie honorowe szable na polu sławy za waleczność wysłużone, z których jednę otrzymał .w darze od Kościuszki za wzięcie Bydgoszczy