KSE6153 II L62

210

1648

zgoda zaszła, i zajrzała nam tego szczęścia: a wtem we Wtorek o zachodzie słońca Tatarowie przęśli: których ujrzawszy Chmielnicki, z armaty uderzyć kazał; a na naszych huk po-szedh*a Kozaków czerń w pychę podniósł. Wyszli nasi w pole harce zwodząc: skoczył jednak JMPan Podkomorzy z pułkiem swym na jedno skrzydło jako w ogień; ale od nikogo nie posiłkowany, położywszy nie mało trupa nieprzyjacielskiego, odwrócić musiał, straciwszy Porucznika męża dobrego Pana. Podolskiego Podstolego Lwowskiego i drugich kilku. Kozacy z Tatarami w posiłku stojąc, nie nacierali. Wtem skoro wieczór nastąpił, IchMMPanowie Regimentarze i Pułkownicy zjechawszy się cicho, ciemnej nocy uchodząc, wszystką siłą poczęli ńciekae, i odbiegli «Chorągw bez znakowy armaty, taborów* i wozów niezliczonych, które na wielokroć sto tysięcy rachują Wojsko to postrzegłszy, że nie masz ani wodzowy rzuciwszy o ziemię zbroje, pancerze, kopio, wszystkie poszło: piechotę wszystką na rzeź wydawszy. Chorągwie Powiatowe i Króla JMci ś. p. dłngo się bawiły u przeprawy, póki im prochu stawało. We Środę w nocy stało się to. Nasi wszyscy bieżą fessi na wszystkie stront, pieszo drudzy, konie za sobą wiodąc, ku Lwów u najwięcej. A nieprzyjaciel patrzał a dziwował się tak wdelkim łupom i do statkom, które mu grzechy nasze i sroga fortuna, bez pracy, bez bitwy, ale osobliwie czary niesłychane z wielkiej koujektu-ry z widomych znaków posłużyły. Bo taki strach, taka konster-liacya naszych objęła, że ‘cwałem, dokąd konie mogły, bieżeli; twierdząc, że już za niemi Tatarowie bieżą, od których z laski Bożej nic nagłego nie przyszło. Daj Boże szczęśliwsze nowiny.

Wojciech Mianowski.

93.

Łukasz Miaskowski Sędzia Podolski

DO Woję. MlASKOtYSKIEGO PODKOJIORZĘGO LWOWSKIEGO.

Kamieniec. 27 Października 1648.

0 ratunek i sukurs ludzi i żywności prosimy: bo tego obojga mało mamy w tern naszem oblężenin. Już tylko trzy w*si nie re-