Magazyn6
3201

B

Babeuf.

Gracchus Babeuf urodził się w 1760 r. i pochodził z rodziny ubogiej; początkowo pracował sam nad sobą. Był kancelistą, petem geometrą w Roye. Po wybuchu rewolucji francuskiej jako skrajny działacz rewolucyjny występował tak w Roye, jak w Paryżu, wskutek czego był kilkakrotnie więziony. W 1794 r. przenosi się do Paryża i wydawać zaczyna pismo p. t. „Journal de la Liberte de la presse“. Zwalczając niektóre strony działalności Robespierre’a, atakuje gwałtownie reakcję, jaka nastąpiła po jego upadku, rozwija też gorączkową działalność w swem otoczeniu. Powoduje to jego uwięzienie we wrześniu 1795 roku. Uzyskawszy wkrótce wolność, przystępuje do zorganizowania słynnego spisku. Ideałem Babeufa był już wówczas komunizm; nie sądził jednak, aby można było, nawet przez zwycięską rewolucję, przejść bezpośrednio do ustroju, opartego na jego zasadach, uważał, że konieczny jest jakiś okres przejściowy, a to tembardziej, że z początku nie myślał o narzuceniu siłą komunizmu, lecz pragnął, przez powrót do demokracji, opartej na konstytucji z 1793 roku, przez odpowiednią agitację i propagandę — skłonić większość społeczeństwa do przejścia do komunizmu. Chodziło mu najpierw o zwalczenie nędzy mas, spowodowanej wzrastaj ącem od roku 1795 bezrobociem. Ówczesny system polityczny Francji utrudniał klasie robotniczej walkę o lepsze warunki pracy i płacy, skutkiem ustawy z 1791 r., zabraniającej organizowania się i strajkowania. Praca spiskowa postępowała szybko naprzód. Do najwybitniejszych członków spisku zaliczyć należy: Buonarotti’ego, Darthe’go, Bertrand’a, Germain’a, Antonellego, Didier’a, Clemen-ce’a, Debon’a.

Pragnąc skupić swych zwolenników kolo pewnego ośrodka legalnego, ułatwiającego szeroką działalność na ogół i komunikowanie się wzajemne spiskowców, Babeuf założył klub „Panteon", w którym liczne odbywały się zebrania. Poza tem zaczął wydawać pismo „Le Tribun du Peuple", w ktć-rem powstawał przeciwko nierówności majątkowej, zwalczając klasy posiadające i istniejący ustrój polityczny we Francji. Niezależnie od tego spiskowcy nawiązali stosunki osobiste z pewnemi kołami robotni-czemi w stolicy oraz z niektóremi pułkami wojska, znajdującemi się w niej i w jej okolicach. Dnia 28 lutego 1796 r. klub został na rozkaz Dyrektorjatu zamknięty: Bonaparte otoczył wojskiem dom, w którym się znajdował. Po zamknięciu klubu spiskowcy postanowili przyśpieszyć swą akcję i dążyć do natychmiastowego przewrotu, do którego się gruntownie przygotowali. Paryż został podzielony na okręgi, z których każdy miał swój zarząd, porozumienie pomiędzy nimi było stałe. Równolegle do przygotowań do przewrotu i sama jego koncepcja ulegać poczęła zmianie w kierunku pomysłów dyktatorskich. Myślano o zbrojnym zamachu, o unicestwieniu natychmiasto-wem najniebezpieczniejszych wrogów, o pochwyceniu władzy i utrzymaniu jej przynajmniej do czasu pokonania wroga. Na plan pierwszy wysuwano zaopatrzenie ludności w środki spożywcze i najniezbędniejsze przedmioty, miano je rozdawać bezpłatnie. Dalsze reformy miały się odbywać stopniowo, w kierunku komunistycznym.

Oprócz manifestu spiskowców, który nie został wydany z powodu braku jednomyślności co do niego, mamy jeszcze trzy dokumenty spisku: akt insurekcji, analizę doktryny zatwierdzoną przez Babeufa i przygotowane dekrety. Nie mogąc tu wchodzić w szczegółową ich analizę, ograniczam się do wskazania na to, że po zwycięskiej rewolucji spiskowcy zapowiadali: 1) Obowiązek dla wszystkich zajęcia się pracą pożyteczną, przez którą rozumieli zajęcia roi-