Magazyn 557

CZUKCZE 25¹

unurzany w śniegu Czukcza: rękę rzemieniem oplątał, nogę o próg oparł i ciągnął z całych sił ku sobie. Drzwi, targane, chwiały się i drżały. Dziki spojrzał na Stefana, zrobił gest błagalny i pokazał, że nie ma oręża. W sionce rozległo się niecierpliwe tupanie i klątwy, wyrzucane głosem urywanym i chrapliwym, którym towarzyszyły silne uderzenia nogą we drzwi. Stefanowi zdawało się, że głos ten poznaje, że go już słyszał...

— Kto tam ? Zaraz przestać dobijać się!... Do kroćset dyabłów!— zaklął wzburzony.

Szarpanie ustało. Czas jakiś jeszcze słychać było mamrotanie ale, gdy w pobliżu rozległy się liczue kroki, nieznajomy wyszedł