Magazyn 541

CZUKCZE 235

Już chciał wejść do izby, gdy doleciał go skrzyp śniegu i odgłos szybkich kroków. Zaczął nadsłuchiwać: kroki zwróciły się na ścieżkę, prowadzącą do niego.

—    To ty Józefie?

—    Ja... A co? — odpowiedział zdała głos tubalny od mrozu, a w chwilę potem stanął obok niego niewysoki mężczyzna od stóp do głowy w futro odziany.

—    Co ty wyrabiasz, głupi chłopcze! Wystajesz w bluzie na ta-kiem zimnie!... Pewne zapalenie płuc...

—    Ech, co tam! Rok wcześniej, rok później!...

—    Ślicznie! Ale przyznam ci się, Stefku, że nie chciałbym tu umrzeć. Nawet zguić po ludzku nie można. Wieki trzeba wyleżeć,