page0073

72

nantka zawszy mi powiada: że tylko ubodzy pracować powinni, a nie panowie.

Kasia słysząc to, wstrząsnęła główką.— Jeżeli to Jak u państwa—rzekła— to dalibóg lepiej, że mię Pan Bóg w ubogim stanie postawił. Mnie się nigdy niedłuży. Rano wstawszy ze wschodem słońca, zaraz ubieram się, odmówię pacierz, a wypiwszy szklankę mleka z chlebem, pomagam matuli uprzątnąć izbę, potem siadam i szyję, haftuję, lub prasuję, albo też co innego robię; a tak ranek przeleci sama nie wiem kiedy. Po południu matusia pozwala mi pójść z drugicmi dziećmi na przechadzkę, albo też na orzechy lub grzyby do lasu— a i na rozrywce wesołej czas zlatuje tak prędko, że ilekroć kładę się spać, zawsze sobie myślę czemu to dzień tak krótki! Och panienko niemieiiiałabym się z wami': lepsze moje wesołe ubóstwo niż twoje nudne bogactwo.—To powiedziawszy w rze-źwych poskokach odbiegła Kasia do kupki dzieci bawiących się na łące, które na nią zdaleka wołały. Ludwisia zaś ze spuszczoną głową i wzdychająca wróciła do ojcowskiego pałacu.