page0172

169

czy i zwątpieniu, na jakie często narażają wielkie nieszczęścia.

Tak upływały młode lata możnego ordynata na Zamościu. Nie zapominał on też o tera rodzin-nem miejscu swojein, gorliwie posuwając dzieło ojca. Żona jego Katarzyna z Ostroga, fundowała tam kolegjatę kanoników i seminarium dla młodzieży duchownej. Gdy w wielki czwartek zjeżdżali oboje do Szczebrzeszyna lub Zamościa, umywali zwykle, na wzór Chrystusa Pana, dwunastu ubogim nogi i przy uczcie, -własnym kosztem dla nich wyprawionej, sami im usługiwali do stołu. Mając wielkie nabożeństwo do Przenajświętszego Sakramentu, Tomasz Zamojski uczynił fundacją w Zamościu, aby księdzu idącemu z Wiatykiem do chorego, pięciu kleryków z baldachinem as-systowało.

Nie sądźcie jednak, aby Zamojski usuwał się od życia czynu, kiedy tego potrzeby kraju wymagały. Widzimy go walczącego przeciw Szwedom, odpierającego Tatarów, słowem gotowego nieść zawsze życia swego ofiarę.

Właśnie roku 1620 na wiosnę poślubił sobie młodą Katarzynę księżniczkę Ostrogską i z nią ciągle bawił w Zamościu, kiedy w ostatnich dniach września przybyła do niego krewna dla