page0430

422

Slecieński — Siemiński

wierszem (Wilno, r. 1850). 15) Wieczornice (Wilno, r. 1854, trzy tomy).

16)    Żywot i pamiętniki hr. Stanisława Małachowskiego (Kraków, r. 1853).

17)    Mozajka, powieści i obrazki (Kraków, r. 1853). 18) Powieści (Petersburg, r. 1852). 19) Pogadanki literackie (Kraków, r. 1855). 20) Przegląd literatury powszechnej (Kraków, r. 1855 tom 1). 21) Rapsody historyczne i liryki (Petersburg, r. 1853). 22) Adam Mickiewicz wspomnienie pozgonne (Kraków, r. 1856). 23) Przegląd wystawy starożytności i sztuki w Krakowie (Kraków, r. 1858). 24) Kilka rysów z literatury (Warszawa, r. 1859, t. 2) 25) Wspomnienie o Zygmuncie Krasitiskim (Kraków, r. 1859). 26) Kartka z dziejów sztuki i poezyi (Żytomierz, r. 1860). 27) Album polskich malarzy (Lipsk, r. 1860). 28) Godziny czytania dzieciom ku rozrywce (Żytomierz r. 1860). 29) Poezyje Michała-Anioła Bounarrotego (Kraków i Cieszyn, w 18ce, r. 1861). 30) Ostatni rok życia króla Stanisława Augusta (Kraków, r. 1862). 31) Poezyje pierwsze wydanie zbiorowe (Lipsk, r. 1863). 32) Dyplomata polski, książę Adam Czartoryski (Kraków, r. 1863). 33) Portrety literackie (Poznań, r. 1865). 34) Wspomnienie o A. E. Koźmianie (Lwów, r. 1865). 35) Wspomnienie o życiu < pismach Pr. Wężyka (Kraków, r. 1865). 36) Obóz Klassykow (Kraków, r. 1836). Siemiński zawód literacki rozpoczął ogłoszeniem wybornego przekładu Rękopismu królodworskiego, w którym całą potęgę poezyi i koloryt oryginału zachować umiał. Tłomaczenie to, dało świetny rozgłos jego imieniowi. Równocześnie, napisał Rapsod. Trąby W Dnieprze, w nim zajaśniał talentem poetycznym i oddaniem z całą ułudą prawdy, czasów Chrobrego. Za tło powieści swoich, biorąc zawsze narodowe przedmioty i postacie, przeprowadzał je zarówno zajmująco, jak wykończał artystycznie. Biegły lingwista, w wybornych przekładach swoich, czy Odyssei Homera, czy Firdussego Biszen i Menisze (w Biblijotece Warszawskiej'), czy Horacyusza, lub ze słowiańskich języków, pokazał się jednym z najznakomitszych tłomaczów, w literaturze naszej. We wspomnieniach o zgasłych pisarzach, których piękną dał nam galeryą w Portretach literackich, znać że sumiennie studyjował prace każdego: o każdym daje sąd zdrowy i uzasadniony. Jako pisarz, Siemieński przez ciąg lat trzydziestu, oddając nieocenione usługi literaturze ojczystej, rzucał niedaremnie złote ziarna nauki, poezyi, uczuć

i myśli. Rozpowszechnił dzieje przeszłości narodu w opowieści przystępnej i zajmującej. Rozpoczął wydawnictwo ważne przeglądu literatury powszechnej: żałować należy że skończył je na pierwszym tylko tomie. W obszernych ramach obecnie pisze życiorys Kościuszki, z którego wyjątki ogłosił w Biblijotece Ossolińskich i Stanisław a Trembeckiego, ze studyjami nad jego pismami.    K. Wł. W.

Siemię, jestto wyraz równoznaczny z nasieniem (ob.) roślinnem, używany często od starych pissarzy polskich a i dziś pospolicie brany zamiast nazwy nasienia, zwłaszcza kiedy mowa o nasionach lnu lub konopi, gdzie w tym razie wyrażać się zwykło: siemię lniane, siemię konopne i t. p. „Ziarno gorczycy najmniejsze między Siemionami”, powiada ksiądz Wujek w Postylli mniejszej na str.89, drukowanej w Krakowie r. 1590 „Dobre siemię padłszy na wyborną ziemię, przyjęło się zarazem,” pisze Samuel Twardowski w swym Władysławie IV, na str. 7, druk. w Lesznie r. 1650. W ogóle wyraz nasienie ma ogólniejsze znaczenie, bo się ściąga i do zwierząt (ob. Jądro), siemię zaś odnosi się wyłącznie tylko do roślin.    F. Be..

Siemiński (Mikołaj), wizytator generalny missionarzy w^r Polsce, urodził się w r. 1712, na kapłana wyświęcony r. 1739, przez lat 48 zostawał w zgroma-