page0487

479

Raete — Rufffo

und Physiologie der Augen und Ohren (Brunswik, r. 1843); Der Augenspiegel und das Uplomeler fur praklische Arzte (Getynga, r. 1852); Commentalip de signis morborum ex oeulorum habitu sumtis (Lipsk, r. 1863); Ikonographi-sche Darstellung der Krankheiten des Auges (Lipsk, r. 1854); Lehrbuch der allgeineinen Pathologie (Getynga, r. 1852).

Rufa, w ogóle tylna część okrętu. U naszych flisów Rufą nazywają, na statkach miejsce między zyzą i budą, gdzie idąc na dół zboże się zsypuje, a do góry idąc frakt się ładuje.

Ruff (Marcin), medyk i cyrulik łomżyński w XVI wieku, pisał się z Wel-ca i wydał nadzwyczaj rzadkie dzieła lekarskie w polskim języku p. t.: Epitome opusculi, to jest gruntowna i dostateczna sprawa o jadowitej i zaraźliwej niemocy Peslilencyi albo murowego powietrza (Kraków, w 8-ce, roku 1588.    '    F. M. Si

Ruffer (Wojciech), pisarz religijny czeski, urodzony w Skalicy czeskiej r. 1790; od r. 1817 wikary, 1843 kanonik a od r. 1847 proboszcz przy kościele kolegijalnym na Wyszehradzie w Pradze i dziekan tejże kapituły. Między innemi wydał: 1) Cesia (droga) k prawe a samospaoitelne wirze w Bo ha a spasitele naszeho Jeiisze Krista, (Praga, r. 1831); 2) Kwietina z pousztie dla krzestjan Kat. (tamże, r. 1850); i t. d. 3) Modlitewnik pod tytułem Przewodnik do niebiańskiej ojczyzny (tamże r. 1851) i t. d. Pisał także i do pism czasowych, jak Czasopis Museum z roku 1831, 1833 i 1834 (treści historycznej), i Czasopis pro kalolicek duchowenstwi z roku 1833 i 1834 i t. d.    Ad. N.

Ruffin (Wojciech), Benedyktyn, żyjący w drugiej połowie XVI i pierwszych latach XVII wieku w klasztorze na Łysej górze, którego to klasztoru pisał historyą i wydał w rządkiem dziele p. t. IRstorya o drzewie krzyża świętego na Górę Łysą przyniesionem (Kraków, r. 1604, w 4-ce, wyd. 2, tamie, r. 1611). Książka pięknym językiem i sumiennem zestawieniem danych odznaczająca się. Autor czerpał ze źródeł archiwalnych miejscowych, które już dziś me istnieją.    F. M. S.

RuffO, jest to nazwisko starożytnej szlacheckiej rodziny neapolitańskiej, zaszczyconej wielu tytułami hrabiowskiemi, książęcemi i t. p. i posiadającej liczne i rozległe dobra w Neapolitańskiem, w Sycylii i w Hiszpanii. Historycznie znani są: RuffO (Fabricio), kardynał, urodzony r. 1744 w Neapolu, młodszy syn księcia Baranello. Przeznaczony do stanu duchownego pozyskał zaufanie Piusa VI i został przez tegoż mianowany nad intendentem skarbu. Jego surowość i nieugiętość charakteru spowodowały mu wielu nieprzyjaciół. W r. 1791 otrzymał dostojność kardynała, potem udał się Neapolu, gdzie przyjął od kroia posadę zarządzcy zamku Caserta. Nadaremnie odradzał wojnę, z Francyją, a gdy ta się rozpoczęła udał się z dworem królewskim do Sycylii. Prezydujący minister Acton, chcąc go usunąć od boku królewskiego, wysłał go do Kalabryi z poleceniem podburzania ludności do powstania. Zaledwu Buffo wylądował pod Bagnara w r. 1799, gdy powstanie wybuchło z całą gwałtownością. Z początku jednakże nie mógł robić wielkich postępów z niekarnemi tłumami, którym dowodził; dopiero gdy Macdonald cofnął się z Neapolu i gdy wylądował oddział wojska rossyjskiego, Buffo szybko posunął się ku stolicy. Poprzednio zalecał dworowi w Palermo umiarkowane i łagodne postępowanie, lecz rady jego nie oyły przyjęte. Acton zazdrośny sławie kardynała, zakazał mu zająć Neapol, żądając aby czekał na przybycie admirała Nelsona i pułków pod dowództwem brata ministra. Buffo nie zważając na zakaz pospieszył