page0824

816

Solipsowie — Solmizacyja

Inchofer (Jul. Kłem. Scotti) wydał: Monarchia Solipsorum (Wenecyja, 1645; tłumaczył na Francuzki Restaut, Paryż, 1721; wydanie 3-cie, 1824). Sotip-syzm jest toż samo co egoizm, sobkostwo.

Soliród ob. Chlor.

Soliród, tak nazywają Salikornią (Sahcornia herbacea Lin.), -roślinę trafiającą się po miejscach słonych, jak np. koło Ciechocinka, Łęczycy, Torunia i w wielu innych miejscach, (ob. Sodnik).    F. Be....

SOlisy Ribadeneira (Antoni), poeta i dziejopjs hiszpański, urodził się roku 1610 w Alcala de Henares. Kształcił się w nauce prawa na uniwersytecie w Salamance, przytem z zapałem oddawał się zajęciom literackim, tak iż w 17 roku życia napisał już komedyje, Amory obligacion, dobrze przez publiczność przyjętą. Zajmował przez czas niejaki urząd sekretarza na dworze Filipa IV, później przy królowej matce, i był mianowany historyjografem Indyj W 57 roku życia wstąpił do stanu duchownego. Najważniejszem jego dziełem jest słynna Historyja Mexyku. Prócz tego wydał zbiór poezyj i 9 komedyj, z których najlepsze i najwięcej znane są: El alcazar del secrefo i Gilanella de )la-drit czyli Preciosa.

Soliter, (z łacińskiego Solitarius, sam jeden). Jubilerowie soliterem nazywają dyjament większy oddzielnie oprawny; dyjament zaś mały tak osadzony zowrą iskrą.— W medycynie soliterem nazywają glisty czyli wnętrzaki białe, długie, mające ciało spłaszczone na podobieństwo taśmy, i dla tego w historyi naturalnej zwane tasiemcami (ob.); nazwa zaś ich solitery, ztąd zapewne pochodzi, że w organizmach napotykają się pojedyńczo, przyczem uważać należy, że tasiemiec czyli soliter nie jest indywiduem pojedyńczem, lecz zgromadzeniem czyli rodziną wielu indywiduów.

SOliVa (Karol Ewazyo), muzyk, ur. 1792 r. w Ca*sal-Montferrat, w Piemoncie, był uczniem konserwatoryjum medyjolańskiego, mianowicie Asioli’ego i Federici’ego. W r. 1816 przedstawił w teatrze la Scala opere La Tesla di bronzo, później Elena e Mahina i dwie jeszcze w Turynie. W r. 1821 powołany na nauczyciela śpiewu do konserwatoryjum warszawskiego, pracował tu do r. 1831, i wykształcił wielu ucznów i uczennic, mianowicie panny: Glad-kowską, Wolków, Janiszewską i tenorzystę Dobrskiego; nieraz także dyrygował orkiestrą przy wykonaniu większych utworów muzycznych. W r. 1832 wyjechał do Petersburga, gdzie jako kapelmistrz dyrygował orkiestrą teatralną do r. 1834, a później był nauczycielem śpiewu w szkole dramatycznej. W r. 1841 wyjechał do Włoch, gdzie towarzystwo św. Cecylii w Rzymie mianowało go swym członkiem. Później udał się do Paryża, i tu zmarł w r. 1851. Prócz rzeczonych oper, napisał jeszcze dwa trija na fortepijan i inne istrumenta: Ave Maria, Pater noster, Salce, Venicreator, Ave maris stel la, psalmy 112 i 128 z orkiestrą, Te Deum (ofiarowane Napoleonowi III), De profundis, wielki polonez i szkolę śpiewu i harmonii.    O. F.

Solka, wieś w Galicyi, obwodzie Czerniowieckim na Bukowinie, 3 mile od Radauca odległa, z ekonomiją skarbową, szkołą trywijalną i źródłami solnemi.

Solkieniki, osada przez tatarów litewskich zamieszkana, z meczetem, w da-wnem województwie i powiecie Trockim.

Solmizacyja, zowie się w muzyce solfeggiowanie (ob. So/feggio) wedle wprowadzonych przez Gwidona z Arezzo (ob.) hexachordów (skali sześeiotono-wej) i nazwanych podług nich syllab ateńskich: ul, re, mi, fa, sol, la (czyli: c, d, e, f, g, a). Solmizacyja, poddana niegdyś mnóstwu prawideł, gdyż sylaby mogły być odmieniane czyli ulegać mutacyi, zaniechaną została w drugiej po-