page0825

817

; Solmizacyja — Solon

łowię XVII stulecia przy zaprowadzenia heptachordn czyli skali siedmiotonowej, kiedy hexachordowi dodano syllabę si, /?, usuwając tjm sposobem potrzebę mu-tacyj. Chociaż Włosi przez uszanowanie tradycyi dotąd nazwę solmizacyi arc-tyńskiej zachowują z dodaniem syllaby si odmianą nazwy syllaby ut na do dla dohrodźwięku, właściwa jednak solmizacyja wedle dawniejszych pojęć, wcale już nie ma miejsca. Porównaj J. Sikorskiego, Doręcznik muzyczny stronnica 14.

Solms, starożytny dom hrabiowski, a następnie książęcy w Wetterawii, jednej z prowincyi nad-Reńskich. Liczne gałęzie tej rodziny pochodzą od jednej głównej linii Braunfels, XIV sięgającej wieku. Obecnie istnieją książęce rodziny: Solms-Brannfels, Hohen-So!ms i Solms-Lich. Pierwsza ma swe posiadłości w Prussaeh; druga częścią w Prussach, częścią w W. Ks. Hesskiem. Inne uboczne odrośle, są: Solms-Laubach, Solms-Sonnewald, Solms- Weiden-fels, Solms-Sachsenfe/dt, Salms-Baruth i inne.

SoInik_y w języku łowieckim miejsce niskim płotem ogrodzone, wewnątrz którego jest. glina z solą zmieszana. Glinę taką lubią lizać jelenie i sarny, a nawet zdrowia im dodaje; dla tego nie tylko w bliskości będące zwierzęta przynęcają się na solnik, ale i te które są w kniei, miejscowemi zostaną. Glinę jedzą z upodobaniem dzikie gołębie.    K. fi /. W.

Solny kwas (ob.) Chlorowe kwasy.

Solo, zowie się dzieło muzyczne lub taki jego ustęp, gdzie pojedynczy głos lub instrument sam jeden występuje bez wtóru, albo góruje nad innemi, to jest przeu^rażnie i koncertowo jest traktowany, gdy inne głosy lub instrumenta zlekka mu tylko towarzyszą. Wutworze na kilka instrumentów lub głosów napisanym, w^ryraz Solo przy którymkolwiek z nich umieszczony, wskazuje że ustęp mm oznaczony ma być przez ów istrument czy śpiew dobitnie (popisowo poniekąd) wykonanym, dopóki niezagłnszy go przygrywka wyrazem Tutti (wszyscy), wywołana. Soli w liczbie mnogiej, wskazuje na kilka razem instrumentów uwydatnić się mających. Już z powyższego wynika, że wykonanie sola przez solistę bywa swohodniejszem nieco w tempie i nacisku, niż wtórujących mu ripienistów'.

Solomos (Dyonizy, hrabia), jeden z najznakomitszych nowo-greckich poetów, potomek słynnej rodziny, urodził się w Zante 1798 r. Uczył się we Włoszech na uniwersytecie Padewskim. Początkowo słuchał wykładu prawa, wkrótce wszakże zwTÓcił się do poznania literatury klassycznej i włoskiej. Wojna o niepodległość Grecyi roznieciła w nim świetny talent poetyczny. Najsławniejsze z jego utworów': Hymny do wolności, w' 158 cztero-wierszowych zwrotkach, stały się narodowemi pieśniami spótczesnych Hellenów. Hymny te przełożone zostały prawie na wszystkie zachodnie języki europejskie. Solomos mało z prac swoich drukiem upowszechniał. Najwyżej ceniony jest urywek z powieści Lambros. Wiele z historycznych jego poezyj przeszło do ludu. Umarł w 1857 r. na wyspie Korfu, gdzie oddawna żył w^r ścisłem od świata odosobnieniu.

Solon, słynny prawodawco ateński, potomek Kodrusa, przez szereg mądrych, dobrze zastosowanych rozporządzeń ocalił ojczyznę walkami stronnictw wewnętrznych szarpaną. W owym czasie dziew ięciu archontów wybieranych o.l r. 632 przed Chr. z eupatrydów czyli szlachty, gnębili stany niższe przez samowolność i surowość w wymierzaniu sprawiedliwości; prawa Drakona surowość tę zatwierdziły i większy jeszcze spowodowały ucisk, tak dalece, że oburzenie ludu doszło do najwyższego stopnia, a Ateny stały się siedliskiem

EHCYK 1.0PKDT3A TOM XXIII.