Sponsorzy2B301

39 i

umie nagiąć swą mowę do wiernego skreślenia rozlicznych stanów duszy. Jakże wymownie maluje ową boleść straszną, samotną, a przecież dumną i nieugiętą:

Jeśli cierpiących samotność ogarnie,

Przerwa mąk tylko powiększa męczarnie;

Pusta myśl cznjąc otchłanie dokoła,

Chce je zaludnić 1 o boleść woła.

Bo nie dzielone każde czucie nudne,

I szczęście samo do zniesienia trudne.

Serce w cierpieniach gdy samotność widzi,

Chcąc mieć pociechę, wszystkich nienawidzi.

I jestto serce, jak człowiek w mogile,

Gdyby z letargu zbudził się na chwilę,

I czuł z wzdrygnieniem, że robactwo toczy Odżyłe jego oblicze 1 oczy.

I nie miał siły bronić swych wnętrzności,    _ę

Od tych szkaradnych nieproszonych gości.

To serce jest jak pelikan, gdy leci Przez obszar pustyń do gniazda, do dzieci.

Krew swą gotowy na żywność im przelać,

Życie z głodnemi nie skąpy podzielać.

Już dziobem piersi rozranił szlachetne,

I w idzl tylko swe gniazdo bezdzietne.

Najsroższe męki jakie drudzy znoszą,

Samotnej duszy stają się rozkoszą.

Sierocej, stepem otoczonej dzikim,

Trawiące czucia niedzielone z nikim.

Któżby był nieba ciekawy widoku,

Bez słońca 1 bez żadnego obłoku?

jjWniib m >ino!

-i i

Lepiej jest płynąć choć się niebo chmurzy,

Niż morskiej nigdy już nie doznać burzy.

I gdy żywioły zakończyły wojnę,

Być wyrzuconym na brzegi spokojue,

W pustą zatokę i bez towarzyszy,

Późnego zgonu w wiecznej czekać ciszy.

Lepiej raz przepaść w zaburzone fale,

Nlźli żyć gnijąc po trochu na skale.

Dniej, jakże straszny widzimy obraz zbrodniarza dręczonego wyrzutem własnego sumienia.

•».11    i i -- • frWlas hoidtll

i

Straszna ta chwila, w której duch rozkręci Za jednym razem cały zwój pamięci,