Sponsorzy2C801

40fi

O blada! blada dzieciom zatracenia!

Przyszła godzina: iny spieszmy na wzgórza ,

Gdzie arka nasza, z której jeszcze wczora Szydzili dnmnl, a dziś k’nlej ramiona Wyciągać będą, widzieć że nas ona Zbawia jedynie, spieszmy póki pora.

|« ,v '

Ale Jafet nie chce zbawienia', albowiem on ukochał jednę z pięknych cór Knina. Woli raczej zginąć w otchłani, aniżeli ocalić sam. Jafet bluźni wyrokom Przedwiecznego. Noe ma już wymówić straszne słowo przekleństwa, ale wstrzymuje go archanioł Rafael mówiąc:

,i a' j-f»» I Patryarcho! nchamnj się w gniewie,

Boleść 1 rozpacz osty Jego władnie,

Lecz serce nie wie O tem co mówi, i nie upadnie,

Jak cl synowie niebios, t nie zginie,

Jako te córy ziemi, a gdy minie Szał namiętności, będzie godnym ciebie.

■ I -1    •    '    -'U

Ostatnia scena cudownój jest piękności. Już Bóg wyrzekł straszne słowo zagłady. Już zniszczenio zalega cały obszar ziemi. Ocalały tylko dwie córy Kaina, które aniołowie pod skrzydły unieśli z łona ziemi, albowiem one dla nich wzgardziły miłością ziemską. I tylko Noe z rodziną schronił się do arki, ludzie w rozpaczy daremnie wzywają ratunku. Przytaczam tu całą sce-nę, gdyż piękność jej nie da się żadnym określić wyrazem.

CHÓR LUDZI.

O synu Noego miej litość nad nami,

Nad ludźmi, nad braćmi twojemi Czyż dasz nam zginąć w zapasach z falami,

Sam w arce bajając nad niemi!

nł ' .itx4R|o st gjiiil W MATKA (podląc dziecię).

Zbaw, zbaw to dziecię!

W bólach mych wzięło życie.

Lecz ach! Ileż pociechy,

Gdy się z sweml uśmiechy Tak do mych piersi tuliło!

Na cóż się urodziło ?

Czćm przewiniło ,    > d

Niemowlę moje, by ściągnąć gniew boży?

Czyż z piersi moich ssało takie grzechy,

Ze za ule ziemia 1 niebo się sroży?