Sponsorzy2R401

488

J< rfnwt łl ętli

<, afga *q oyoin

Któremu wdzięczni rzekną bez obłady:

Nech żyje wiecznie, bo on dla nas żyje; Który jak drzewo, wśród burzy otnll Sknploną trzodę, liści swych ramieniem. Biegną śpiewając tam pasterze czuli: Cieszmy się pod tym dobroczynnym cieniem.

Daremnie cnota tor podając chwały Roznieci światło i ogniem zapali,

Potrzęsle głową ród zapamiętały,

Niech ginie wszystko, byleby my cali.

łUr:.

Za nic im przykład , i ów zapał święt; Co swoję widzi nagrodę śród nieba, Gdzie ziarna sypią, gdzie na lepie nęty Ślepa na zgubę, pędzi ich potrzeba.

-    T Q

Tak orzeł w górą bystry lot pospiesza, Kiedy słoneczna twarz jerna zaświeci; Zdziwi się ptastwa poziomego rzesza, Ale nikt za nim kn słońcu nie leci!

it

n<l'

'O

Kniaźnin nakoniec zachęcał księcia do czuwania nąd losęm nieszczęśliwego ludu, którego dola spoczywała w jego ręku:

jih isl)    mowisdjlrfDoq J* ioskj

Książę! rzuć okiem: czołem tobie biją;

Rzuć okiem na tych, co dla ciebie żyją Szukając w tobie za pracę i plony Własnej ochrony. -Trzoda to bliźnich co się dla nas znoju,

/ Przez których państwa i narody stoją.

■

óla

sin >iq ito oiił l»

urnin oęusnJew etnJęnoę

Miłował Kniaźnin ów lud poczciwy i pracowity, i nieraz opiewał jego trudy i znoje, a mimo błędnych ówczesnych wyobrażeń o poczyi, zapomniał na chwilę o gracyach i skrzydlatym amorku, owych strupiałych bożyszczach Olimpu, przeniesionych zponad Lety na piasczyste wybrzeżu Wisły, i nastroiwszy swą lutnię na top świeży i żywotny, zanucił nadobną wieśniaczą piosnkę:

j n    b i (Tniobj t

Wsi spokojna, wsi wesoła Śpiewać ciebie kto wydoła?

Kto pożytków, kto twej pracy Czaję rozkosz? wy wieśniacy.

: iiobiw efeidoi-

I