scandjvutmp2c901

nącej przed bóstwem, żółty habit i żółta pomarszczona twarz duchownego majaczyły w cieniu zwieszających się gałęzi, jak dziwadło, a głos przyciszony pouczał młodzieńca :

—    Droga przed każdym otwarta. Ale przedewszyst-kim trzeba zapragnąć celu. Zapragnąwszy celu, należy wybrać środki. Wybór środków darzy umysł spokojem. Spokój umysłu pozwala osiągnąć spokój ducha, którego nic już zmącić nie może. W niezmąconym spokoju ducha można już rozważać i sądzić o istocie rzeczy. Rozważanie zaś istoty rzeczy prowadzi do doskonałości...

—    Tak, właśnie, ale cel? Jaki cel tego?

—    Poczuć w sobie Boga.

—    To dla mnie, a dla innych?

—    Każdy może, droga otwarta.

Młodzieniec trząsł głową.

—    Nie, nie każdy...

—    W samym dążeniu jest rozkosz.

—    Oni są słabi, ciemni i... bardzo ubodzy...

—    Ci są bliżsi Boga, niż inni...

—    Tyle bliżsi, co nieme usychające drzewo... Odejść od nich niewolno.

—    Wasz Je-su słusznie słynie jako Wielki Nauczyciel, ale był tylko młodszym bratem Boskiego Fo...

—    Poco, ojcze, zaczepiasz Je-su ?!

—    Bo zamyka oczy na prawdę. Niesie niepokój zamiast wyzwolenia.

—    Je-su?... Je-su sam jest Bogiem!

—    Bóg jest jeden dla ciebie, dla mnie i dla najmniejszego robaczka!

Brzeski wstał.

—    Późno już, gwiazdy płoną na niebie.

205