0222

bezpośredniej władzy nic nam o amnestii nie mówi. Jakby jej w ogóle nie było. Nina Dmitrowna ma dalej tak samo wściekłe oczy i tak samo nieukrywaną ochotę wyprawienia nas jak najprędzej z powrotem na Loch--Workutę. Siostra Katia, kiedy ją pytamy, czy wie coś o naszym zwolnieniu, zaprzecza ruchem głowy, nie podnosząc oczu. Czasem tylko gruba Roza umie - gdy nikt nie słyszy - napomknąć coś z westchnieniem o tym, że nam zazdrości, żeśmy szczęśliwe, że już niedługo - ale wszystko mgliście i w ogólnikach. Czekamy z dnia na dzień i z tygodnia na tydzień. Nadzieja odbija się w nas między pewnością a zwątpieniem, zależnie od takiej czy innej ploty, przyniesionej przez kogoś z Loch-Workuty, Ussy czy pierwszego sangrodka. Ktoś nam mówi, że z Uhty wyszedł już pierwszy transport mężczyzn. Ktoś drugi twierdzi stanowczo, że to blaga, że dopiero robią spisy. Ktoś trzeci słyszał, że amnestia dotyczy jedynie mężczyzn, ktoś czwarty, że i kobiet także, ale tylko do 25 roku życia. Piąty wreszcie utrzymuje stanowczo, że nikogo nie dotyczy i że wszystko to podstęp i blaga, i nowa forma dręczenia nas nadzieją. Niepodobna opisać, jak jesteśmy zmęczone tym stanem rzeczy. Irytuje człowieka wszystko i człowiek wszystkich irytuje. Przychodzi też nowa fala proroczych snów.

Gdzieś w tym mniej więcej czasie zostaję przeniesiona ze stacjonaru na słab-komandę. Dostaję kojkę na górnym piętrze, pod ścianą, obok Marysi. To cała moja pociecha. Warunki tu o wiele gorsze. Zamiast podłogi parę wygniłych desek, spod których szczury wyłażą bezczelnie w biały dzień i tłuką się nam po kojkach. Po mężczyznach, którzy tu mieszkali przed nami, został zapach wystygłej machorki. Na pierwszy rzut nosa wnętrze słab-komandy czuć kurzym nawozem, szczurzą stęchlizną i wilgocią. Nie mamy tu już sienników. Śpi się przeważnie na deskach i na poskładanym w kilkoro kocu. Jedzenie też o wiele gorsze. Żadnego mleka, żadnych drugich śniadań czy podwieczorków. Ale mniejsza z tym. Mam jeszcze co sprzedawać na kupowanie sobie mleka, a wolę być bliżej swoich. Z sąsiedztwa Marysi mała wprawdzie korzyść, bo ją zaraz wyznaczono na nocną służbę do kuchni. W kuchni tutejszej robota trwa całą dobę. Jest dwóch powarów, dzienny i nocny. Każdemu z nich wyznacza się ze słab-komandy trzy zdrowsze i mocniejsze do pomocy. Marysia należy do nocnej zmiany. Idzie o zmroku, wraca rano, a w dzień -skulona w kłębek pod kocem - próbuje spać mimo gwaru, kłótni, trzaskania drzwiami, dygotu kojek i tętentu szczurów. Nad samym dopiero wieczorem możemy czasem pogadać.

226