0292

Na drugi dzień na chodniku przy wejściu zebrał się tłum kobiet i dzieci, domagając się zezwolenia na widzenie z mężami, ojcami. Byłem świadkiem razem z kolegami, jak wysoki uzbrojony w hełm i karabin wartownik brutalnie odpychał kobiety od wejścia. Jedna młoda kobieta, pchnięta przez niego, niezwłocznie oddała mu, uderzając swą torebką w twarz wartownika. Wartownik wtedy pchnął ją tak silnie, że upadła, gubiąc kapelusz. Podniosły się wtedy krzyki spośród tłumu do tego stopnia, że wartownik nastawił karabin do strzału i wzywał pomocy. Pchnięta kobieta powstała, podniosła kapelusz i odchodząc wygrażała jeszcze pięścią Niemcowi. Zdumieni byliśmy odwagą kobiety polskiej, bezbronnej wobec uzbrojonego od stóp do głowy Niemca i ogromnie podniesieni na duchu, że sprawa Polski nie jest jeszcze pogrzebana wobec istnienia tak dzielnych kobiet [...]

Dopiero na trzeci dzień pozwolono widzieć się rodzinom z nami. Ja widziałem się tylko z sekretarką p. Janką F., powierzając jej opiece biuro i dom mieszkalny w Gdyni. Przez 3 dni gestapo cywilne badało część oficerów w hallu szkolnym. Niektórzy nie wrócili do nas więcej.

Następnego dnia w nocy zapakowano nas do wagonów osobowych i powieziono na zachód, do Nienburga nad Wezerą ,[...]