117

mim

5.4 SysKrnsteJaiiajawodoiwę*

Według danych Socićte des Kations z 1933 roku wynika, że Policja II Rzeczpospolitej należała do najmniej licznych w ówczesnej F.uri>pie.

Założywszy, że PP miała do spełnienia obowiązki o ogromnym znaczeniu dla bezpieczeństwa wewnętrznego państwa, a jednocześnie znaczący wpływ na charakter stosunków politycznych panujących w kraju, oczywiste jest, iż musiała składać się z ludzi o wysokim poziomie moralnym i intelektualnym. W celu unormowania tych wymogów wydano 3 lipca 1920 roku tymczasową instrukcję dla Policji Państwowej. Charakter zadań wymagał aby Policja została zorganizowana na wzór wojskowy, dlatego obowiązywały zasady karności, posłuszeństwa wobec przełożonych oraz energia i sprawność w wykonywaniu zadań. Społeczne uwarunkowania pracy policyjnej powodowały, żc wymagane było nienaganne prowadzenie się na służbie i w życiu prywatnym. Z tego powodu nie mogły być tolerowane takie zachowania jak pijaństwo, hazard, zaciąganie długów, prowadzenie gorszącego trybu życia.

Ponadto każdy funkcjonariusz służby policyjnej powinien wykazywać pewne cechy psychiczne i wołkrjonalne, które predysponowałyby go do tego rodzaju pracy. Przede wszystkim chodziło o przestrzeganie tajemnicy służbowej i państwowej, co było koniecznym warunkiem przyjęcia do służby w kontrwywiadzie.

Ze służbą policyjną ze zrozumiałych względów związane było niebezpieczeństwo utraty zdrowia, nawet życia. Dlatego prawo do emerytury policyjnej nabywali funkcjonariusze już po dziesięcioletniej służbie, a w razie nieszczęśliwego wypadku podczas pełnienia obowiązków policjanta - po 5 latach. Po 10 latach pracy policjant mógł otrzymać emeryturę w wysokości 40% pensji. Jednocześnie istniał przepis pozwalający władzom zwierzchnim przenosić przymusowo na emeryturę policjantów, którzy ukończyli 60 laL Oprócz tych uprawnień policjanci jako urzędnicy państwowi mieli 50% zniżki opłaty za przejazdy kolejowe, a policjanci pełniący służbę na kolejach mogli korzystać bezpłatnie z tego środka lokomocji. Ponadto funkcjonariusze PP mieli prawo do ulgowej państwowej pomocy lekarskiej. Policjanci i członkowie ich rodzin za porady, pomoc lekarską oraz leczenie w szpitalach i sanatoriach płacili jedynie symboliczne kwoty (ok. 25 % kosztów usług i lekarstw).

5.4. System szkolenia zawodowego

W dziedzinie szkolnictwa policyjnego w okresie międzywojennym można wyróżnić dwa okresy:

O 1919 1928. O 1928 - 1939.