0071

Gry z własnym cierpieniem 69

Gry z własnym cierpieniem 69

Tylko z własnym bólem wolno nam eksperymentować - powiada Herbert w głębi swej poezji.

z nim wolno nam grać, bawić się, tylko wtedy to jest słuszne, dobre i prawdziwe, tylko własne cierpienie może się artystycznie (a także etycznie i poznawczo) opłacić. Z cierpieniem innych nam tego nie wolno robić. Dla Herberta dobro i piękno były w istocie nierozłączne. Apollo zastanawiający się, jak wykorzystać dla swej sztuki ból Marsja-sza, to bóg „o nerwach z tworzyw sztucznych”, który zasługuje jedynie na wzgardę. Swoje cierpienie przemienić w sztukę mógłby tylko sam Marsjasz, lecz jego męczarnia była tak wielka, iż uniemożliwiała mu przyjmowanie jakichkolwiek artystycznych dystansów.

Mógł tylko krzyczeć, a jego krzyk nie miał niczego wspólnego z grą na flecie, na lirze czy ze śpiewem. Nie budził estetycznego wzruszenia, tylko chęć - niedorównującego z powodu ogromu bólu sylena - współczucia.

Aomucss . f5

k&r*, (^vw ivv^r o<i^    |Łj

>iau^ vi __________

j/l *?[»y-

Ws,

/spótczucie zmienia serce wojownika, jak odmieniło ono Homerowego Achillesa, gdy ptaka! nad trupem zabitej przez niego królowej Amazonek - Pentesilei. „Spojrzał na nią, raz jeszcze pożegnalnym wzrokiem i jakby przymuszony obcą silą, zapłakał [...] głosem cichym i zaklinającym, niskopiennym i bezradnym, w którym powracała skarga i nie znana synowi Tetydy -kadencja skruchy”.