185 2

185 2



mówimy głośno „nie!” i powstrzymujemy ruch dziecka. Pamiętajmy o nagradzaniu dziecka. W taki sam sposób uczymy dziecka na przykład dotykania nosa, ale tylko wtedy, gdy wcześniej dobrze opanowało podnoszenie rąk. Po nauczeniu dziecka prawidłowego reagowania na dwa polecenia, uczymy dziecko rozróżniania instrukcji w podobny sposób, stosując najpierw podpowiedzi.

Ćwiczenie 15

Siadamy naprzeciwko dziecka z obrazkami różnych zwierząt. Pokazujemy dziecku obrazek, nazywamy zwierzę oraz po zwróceniu uwagi dziecka na nasze usta wydajemy dźwięk naśladujący głos zwierzęcia. Wydając różne dźwięki, możemy dotykiem wskazywać dziecku te części aparatu mowy, które mają nąjwiększe znaczenie dla powstania dźwięku, na przykład przy słowie „muu” możemy ścisnąć wargi dziecka.

Ćwiczenie 16

Kiedy wchodzimy do pokoju, w którym przebywa dziecka lub z niego wychodzimy, możemy ćwiczyć powitanie i pożegnanie. Zawsze w takiej sytuacji nawiązujemy kontakt wzrokowy. Wchodząc mówimy na przykład „hej”. Jeżeli siedzimy razem z dzieckiem w pomieszczeniu i wchodzi trzecia osoba, to pomagamy dziecku pomachać ręką i za niego mówimy „hej”. Przy żegnaniu się mówimy na przykład „pa - pa”. Nasze powitania i pożegnania wzmacniamy gestami. Jeżeli dziecko nie reaguje na nasze starania, to posługujemy się pomocnikiem, który pomaga dziecku machać, kiedy wchodzimy lub wychodzimy z pokoju. Nie należy zapomnieć o nagrodzie za prawidłową reakcję.

BIBLIOGRAFIA

1.    M. Borkowska (red.), ABC rehabilitacji dzieci. Warszawa 1989.

2.    M. Góralówna, B. Wołyńska, Rehabilitacja małych dzieci z wadą

słuchu, Warszawa 1993.

3.    Porozumiewanie się. Podręcznik do pracy z głuchoniewidomymi niemowlętami, małymi dziećmi i dziećmi w wieku przedszkolnym, Towarzystwo Pomocy Głuchoniewidomym, Warszawa 1995.

4.    E. Schopler, M. Lansing, L. Watcre, Ćwiczenia edukacyjne dla dzieci autystycznych, Gdańsk 1995.

5.    E. Schopler, R. I. Reichler, A. Bashford, M. D. Lansing, L. M. Markus, Profil Psychoedukacyjny, Gdańsk 1995.

6.    E. Schopler, R. I. Reichler, M. Lansing, Techniki nauczania dla rodziców i profesjonalistów, Gdańsk 1995.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ŹRÓDŁA „NIEZDROWYCH” WĘGLOWODANÓW W DIECIE DZIECKA 31
img015 (63) Prosty test słuchowy Jeśli odpowiedź na któreś z poniższych pytań brzmi „nie" lub r
slajd4 Czynniki egzogenne mają i frarcjzo.duźy wpływ na rozwój ] [ fizyczny dziecka. To, w jak
page0181 167 w domu rodzicielskim. Ojciec i matka podają dziecku okolicznościowo i w praktyczny spos
206 207 Przesłuchanie dziecka fakty dowodowe w sposób odmienny",823 stąd też organ procesowy, d
206 207 Przesłuchanie dziecka fakty dowodowe w sposób odmienny",828 stąd też organ procesowy, d
Sekrety literek  DO DZIECKA r Narysuj taki sam parasol. Staraj się nie odrywać ręki od ka
70 kwiecia dziecku polskiemu nie sposób zapomnieć o „kata-kombach". polskich, w głębi których p
sz t4 ango 2 Krok do boku lewą nogą. □ Pierwszy ruch jest taki sam, jak w otwarciu. Wykonujemy niew
Aranżujmy środowisko w jakim przebywa dziecko w taki sposób, aby mogło jak najczęściej zmieniać
.Dziecko potrafi, swoim sposobem myślenia otworzyć drzwi, o których istnieniu, my dorośli 

więcej podobnych podstron