198 2

zapala światło. Wyraźnie nagradzamy każdą reakcję ruchową dziecka wykonaną przez nie po usłyszeniu dźwięku i nakierowaną na zapalenie lampki. Aby ułatwić dziecku zadanie, pozwalamy mu zobaczyć osobę wydobywąjącą dźwięk.

Ćwiczenie 3

Stajemy z dzieckiem przed radiem lub magnetofonem. Włączamy aparat. Pozwalamy uczniowi dotykać głośnika i poczuć wibracje. Do tego celu najlepiej się nadąją duże kolumny. Kiedy radio gra, w sposób werbalny i pozawerbalny okaztyemy swoją radość z tego faktu. Następnie wyłączamy radioodbiornik. Dziecko nie czuje drgań, a terapeuta demonstruje smutek i niezadowolenie. Po pewnym okresie ćwiczeń dziecko samo powinno stwierdzać za pomocą słuchu, czy radio gra, czy nie. Nie powinno chcieć dotknąć głośnika, jeżeli będzie uważało, że radio nie gra. Prawidłowe reakcje dziecka nagradzamy. W trakcie tych zajęć możemy sprawdzić, czy na pewne rodzaje muzyki {np. bardzo rytmiczne melodie) dziecko reaguje żywiej, a na inne z mniejszym zaangażowaniem.

Ćwiczenie 4

Nagrywamy na taśmę magnetofonową niskie i wysokie tony. Gdy nawiążemy kontakt wzrokowy z dzieckiem, nadajemy najpierw dźwięki o niskich tonach, ucząc dziecko opuszczania rąk. Możemy pomóc w tym dziecku bądź przez fizyczną podpowiedz, bądź przez demonstrację. Jeżeli dziecko zrozumie, o co nam chodzi, i zacznie wykonywać właściwy ruch, to nagradzamy je za to. Jeżeli dziecko będzie prawidłowo reagowało w przynąjmniej 90% na tony niskie, to możemy zacząć uczyć dziecko reakcji na tony wysokie w ten sam sposób. Reakcją dziecka na tony wysokie winno być podnoszenie rąk. Po opanowaniu tej czynności uczymy dziecko różnicować słyszane dźwięki. Na początku dziecko może mieć z tym problemy. Podpowiadamy mu więc, jak zawsze. Stopniowo wycofujemy naszą pomoc. Każde właściwe zachowanie dziecka nagradzamy.

Ćwiczenie 5

Terapeuta kolejno demonstruje dziecku dźwięki ciche i głośne. Obserwuje, czy dziecko zmienia reakcję pod wpływem zmiany natężenia dźwięków.

Ćwiczenie 6

Nauczyciel wystukuje rytm na bębnie. Najbardziej odpowiedni jest duży bęben. Ręce dziecka mogą dotykać bębna i odczuć jego rytm. Bęben przybliżamy do dziecka, po czym oddalamy. Uważnie obserwujemy zmiany w zachowaniu się ucznia. Staramy się jak najdłużej utrzymać uwagę dziecka.