2009 01 01 4800

G. W «aLuoa. S. J. DuBy. CkmuiimJmM*. W*i2im 2007 ISBN «łMV*M»)M4. O In- WN PWN >Hr>

164    6. Atmosferyczne aerozole

PRZYKŁAD 6.2

Okres półtrwania cząstki aerozolu (przed koagulacją)

Aerozol składający się z. cząstek o rozmiarach 0,01 pm (= 0.01 • 10 ⁶ ni) i o stężeniu iV = 10'' cząstek • m~‘ ma następujący okres półtrwania:

^{/,/2 =} 4-3,14- 5.24 • 10 * ■ 22,2 • 0,01 -10 ⁶ - 10' ^{= 68}°° ^s ^ ^{2 h}

W tym obliczeniu współczynnik dyfuzji cząstek wynosi 5.24 10 * nr’ • s '. Inne wartości fi;i przedstawione w tab. 6.4 obliczono w podobny sposób.

W konsekwencji procesów opadania i koagulacji duże i małe cząstki mają stosunkowo krótkie czasy przebywania w atmosferze. Zgodnie z tym, co przedstawiono na rys. 6.3. najdłużej przebywają w atmosferze cząstki o rozmiarach pośrednich.

Rys. 6.3. Czas przebywania cząstek aerozolu w atmosferze. Linią kropkowaną zaznaczono cząstki usuwane przez koagulację, limą przerywaną — cząstki osiadające, a linią ciągłą — cząstki o względnie długim czasie przebywania w atmosferze

| DO ZAPAMIĘTANIA

Średnice cząstek aerozoli obejmują zakres od I ntn do l(X) pm. ale najbardziej trwałe w zawiesinie są cząstki o średnicy 0.01-10 [im. Cząstki mniejsze niż 0.01 pm charakteryzują się skłonnością do koagulacji, w wyniku czego powstają większe cząstki, podczas gdy cząstki większe niż 10 pm łatwo osiadają. Frakcja aerozoli składająca się z. bardzo drobnych cząstek wzbudza szczególny niepokój, ponieważ może być źródłem problemów zdrowotnych związanych z układem oddechowym.