W przypadku, gdy masa jest odniesiona do jednostki szerokości koła, wygodnie jest również sztywność zęba wyrażać na jednostkę szerokości koła. Sztywność pojedynczego zęba zmienia się wzdłuż drogi zazębienia EtE2, osiągając maksimum w okolicy bieguna. Dla dwóch par zębów sztywność oblicza się przez superpozycję, traktując obie pary jak równoległe połączone sprężyny o zmiennych charakterystykach. W przypadku zębów śrubowych zmiany sztywności zależą także od poskokowego wskaźnika zazębienia.
W obliczeniach drgań zakłada się najczęściej (w celu uproszczenia równań) liniową zależność siły tłumiącej od prędkości drgań, tj. zakłada się tłumienie wiskotyczne. Tłumienie drgań występuje zarówno na skutek tarcia między zębami, jak też w łożyskach wałów kół zębatych.