ABC 9

i parę małych krzesełek, poustawiała przed mamą ua stole.

—    Zkądże to masz, kochanie, czy to ci podarowały Adełcia i Kazia? — zapytała mama.

—    O nie, mamo — rzekła Leoncia to ja sobie sama wzięłam i schowałam pokryjomu do kieszonki, bo one mają tak dużo zabawek, a ja takich nie mam.

—    O moja duszko, czy ty wiesz co zrobiłaś? Kto cudze rzeczy potajemnie bierze i chowa, ten kradnie, a kto kradnie, to go nazywają złodziejem.

I.eoncia usłyszawszy to, zaczęła gorzko płakać, bo przypomniała sobie, jak lokaja, który pokradł pierścionki na pierwszem piętrze, nazywano złodziejem, a żołnierze zaprowadzili go do więzienia, gdzie go okuto w kajdany.

—    O moja mamo, cóż ja teraz zrobię — wołała szlochając dziewczynka —ja nie wiedzia łam, że to źle...

—    Nie płacz Leonciu — pocieszała ją mama — zaraz powrócimy do pani Franciszko-woj i oddasz to wszystko, przepraszając, żeś tak źle zrobiła.

Poszły zaraz, a chociaż Leoni wstyd było bardzo przyznać się do tak brzydkiego po-

Htępku, ale woluta to zrobić, aniżeli być podejrzaną o kradzież.

15. Nieposłuszna Helcia.

Helciu, nie chodź po wodzie.

Bo trzewików szkoda.

Deszcz dziś padał — w ogrodzie Aż do kostek woda.

Lecz choć bona przestrzega, Helenka tern więcej

Skacze, goni i biega

Przez upór dziecięcy.

Rozmoczone kamaszki Spadają z nóg oba.

Lecz trzewiki to fraszki,

Oj gorsza choroba.

Zaziębiła się wielce I główka ją boli,

Że pan doktor aż Uelce Złej, gorzkiej dal soli.

Potem w łóżku leżała

Z przewiązaną głową,