BiSS014b KLOPI

Są one niewystarczające dla dokładnego odzwierciedlenia kształtu kadłuba, toteż dodaje się ponadto ślady cięć płaszczyznami równoległymi do płaszczyzn głównych.

Cięcia kadłuba płaszczyznami równoległymi do płaszczyzny wodnicy konstrukcyjnej, czyli płaszczyznami wodnicowymi, rzutowane na płaszczyznę podstawową, dają wodnice kadłuba statku. Ślady cięć płaszczyznami równoległymi do płaszczyzny symetrii, zwanymi płaszczyznami wzdłużni-cowymi, rzutowane są na płaszczyznę symetrii, tworząc wzdłużnice. Natomiast skutki cięcia kadłuba płaszczyznami równoległymi do płaszczyzny owręża, określanymi jako płaszczyzny wręgowe, uwidocznione są na przekroju kadłuba na owrężu jako wręgi teoretyczne. Dodanie terminu „teoretyczne” pozwala odróżnić ślady teoretycznych cięć kadłuba od rzeczywistych usztywnień burt statków, zwanych wręgami budowlanymi.

Liczbę oraz rozmieszczenie wodnic i wzdłużnie wybiera projektant statku tak, by dostatecznie dokładnie opisywały one kształt kadłuba. Natomiast liczba płaszczyzn wręgowych tnących kadłub jednostki nie jest dowolna - wynosi 11 lub 21. Te płaszczyzny są od siebie równo oddalone. Jedna z nich pokrywa się z poprzeczną płaszczyzną, na której leży pion rufowy. Na statkach budowanych w stoczniach europejskich oznaczana jest ona numerem 0. Najwyższym numerem, 10 lub 20, w zależności od przyjętej liczby płaszczyzn wręgowych, jest oznaczona płaszczyzna pokrywająca się z poprzeczną płaszczyzną, na której leży pion dziobowy. Odstępy między wręgami teoretycznymi wynoszą więc w zależności od liczby płaszczyzn:

gdzie Lpp - odległość między pionem dziobowym i rufowym, zwana długością statku

między pionami.

Wodnice, wzdłużnice i wręgi mogą być przedstawione w formie graficznej, tabel współrzędnych lub w postaci analitycznej - równań matematycznych. Graficzna prezentacja śladów cięć nazywana jest liniami teoretycznymi kadłuba.

Przykład takich linii teoretycznych pokazany jest na rysunku 13.

Pokład dztobówW

£

o

co

o*

II

H-

Rys. 13. Unie teoretyczne kadłuba statku

29