ocena jakosciowa 1

Plik Edycja Widok Dokument Narzędzia Okno Pomoc

Plik Edycja Widok Dokument Narzędzia Okno Pomoc

i^l

101% ^

- +

Znajdź    -    ^ f ^7    145 / 466

—    straty prażenia (zawartości nie spalonego węgla) ^

—    promieniotwórczość była zgodna z obowiązującymi przepisami.

Łupek palony, a zwłaszcza łupek bitumiczny, jest wypalany w temperaturze ok. 800°C. Zawiera on fazy podobne do klinkieru portlandzkiego oraz tlenki o znacznej reaktywności, np. dwutlenek krzemu. Drobno zmielony łupek wykazuje wyraźne właściwości hydrauliczne oraz pucolanowe.

Pył krzemionkowy składa się z bardzo drobnych kulistych cząstek o dużej zawartości krzemionki bezpostaciowej. Powstaje w procesie odpylania pieców hutniczych przy produkcji żelazokrzemu. Jest on zbudowany z substancji amorficznej zawierającej 90-98% Si0₂. Ma postać kulistych cząstek o średnicy 0,01-0,5 pm. Jest to najbardziej aktywny dodatek pucolanowy.

Wymagania dla pyłu krzemionkowego podane w normie są następujące:

—    zawartość krzemionki bezpostaciowej Si0₂ > 85%,

—    powierzchnia właściwa ^ 15 m²/g (wyznaczana metodą BET).

Mączka wapienna, zwana wypełniaczem, stosowana jest jako dodatek do cementu portlandzkiego wapiennego w ilości 6-35%.

Wymagania dla mączki z kamienia wapiennego są następujące:

—    zawartość CaCO} w kamieniu wapiennym ^ 75%,

—    zawartość zanieczyszczeń ilastych < 1,2%,

—    zawartość organicznego węgla < 0,2%,

—    stopień zmielenia ok. 5000 cirr/g wg Blaine'a.

Siarczan wapnia, gips (CaS0.4-2H₂0) lub anhydryt (CaSOj), stosowany jest jako regulator czasu wiązania cementu. Dodawany jest podczas przemiału klinkieru na cement w ilości ok. 5%.

Gips i anhydryt występują jako materiał)' pochodzenia naturalnego. Siarczan wapnia dwuwodny powstaje również jako produkt uboczny w procesach przemysłowych, np. przy odsiarczaniu spalin w energetyce węglowej (reagips).

4.5.8. Właściwości użytkowe i metody badań cementu

Jakość cementu określają właściwości mechaniczne, fizyczne i chemiczne. Do właściwości mechanicznych zalicza się wytrzymałość normową i wczesną. Na-

ściśle związana wytrzymałość betonu, a tym samym możliwości jego wykorzy-stania. Cechy wytrzymałościowe cementu określa się na podstawie badań wytrzymałości na ściskanie.

Ze względu na wytrzymałość na ściskanie cementy dzieli się na tzw. klasy. Podział ten jest dokonany na podstawie pomiaru wytrzymałości na ściskanie zaprawy normowej po 28 dniach twardnienia oraz wytrzymałości pośrednich po 2 i 7 dniach.

Na wytrzymałość zaprawy cementowej ma wpływ:

—    skład mineralny klinkieru cementowego,

—    stopień rozdrobnienia cementu,

—    jakość i ilość dodatków,

—    w je i warunki dojrzewania.

Wzrost temperatury powoduje uzyskanie dużych wytrzymałości początkowych zaprawy, natomiast zwiększenie w/c wpływa na zmniejszenie wytrzymałości zarówno początkowych, jak i końcowych.

Badania wytrzymałościowe cementu przeprowadza się na zaprawach sporządzonych z cementu, piasku i wody wg odpowiednich norm. Badania wykonuje się po 7 i 28 dniach na beleczkach o wymiarach 4x4x 16 cm na prasie hydraulicznej wg PN-EN 196-1:1996.

Wodożądność. Miarą wodożądności spoiwa jest ilość wody, która jest niezbędna do otrzymania zaczynu o konsystencji normowej wg badania na aparacie Yicata. Wodożądność cementu portlandzkiego wynosi zwykle 24-32% i zależy od wielu czynników, a szczególnie od jego składu mineralnego. Wyższy stopień rozdrobnienia cementu oraz podwyższona zawartość C3A zwiększa jego wodożądność. Wodożądność cementu można regulować w znacznym zakresie za pomocą domieszek chemicznych z grupy plastyfikatorów i superplastyfikatorów. Badanie przeprowadza się wg PN-EN 196-3:1996.

Gęstość właściwa i nasypowa. Gęstość właściwa cementu portlandzkiego » zależności od jego składu chemicznego i mineralnego, a także zawartości różnych dodatków waha się w zakresie 3,0-3,2 g/cm³. Z gęstością właściwą związana jest również inna właściwość cementu, tzw. gęstość nasypowa w stanie

09:08

2011-06-30