Photo0009 bmp

gii kinetycznej na energię ciśnienia, a więc podniesienia całkowitego sprężu uzyskiwanego w wentylatorze.

Kierownice umieszczane mogą być przed wirnikiem (rys. 10.9b), za wirnikiem (rys. 10.9c), niekiedy zaś w wentylatorze znajduje się kierownica wlotowa, wirnik oraz kierownica wylotowa (rys. 10.9d).

ab    c    d

1    2    1    13    2 13

Rys. 10.9. Schematy wentylatorów osiowych

0    — bez kierownic; b — z kierownicą wlotową; c — z kierownicą wylotową; d — z kierownicą wlotową i wylotową

1    — łopatki wirnika; 2 — kierownica wlotowa; 3 — kierownica wylotowa

We wszystkich tych rozwiązaniach w normalnych warunkach pracy wentylatora (nominalna wydajność) otrzymuje się przepływ osiowy czynnika u wylotu z wentylatora oraz zwiększony spręż całkowity przez zamianę mniejszej lub większej części energii kinetycznej na energię ciśnienia.

Podczas przepływu czynnika przez wentylator osiowy zachodzą następujące straty:

przed wlotem do wirnika, wskutek powstających tam oporów wlotowych,

—    w wirniku, wskutek oporów profilów łopatkowych i przepływu części zasysanego czynnika przez szczelinę między krańcami łopatek roboczych i kadłubem wentylatora,

—    ciśnienia przy wylocie z łopatek wirnikowych, których miarą jest tzw. obwodowa prędkość krążenia c_2u (rzut prędkości wylotowej c₂ na kierunek obwodowy u),

—    za wirnikiem podczas zamiany energii kinetycznej na energię ciśnienia,

—    mechaniczne wskutek tarcia łopatek o czynnik, czynnika o kadłub itp.

Całkowita sprawność wentylatorów osiowych jest dość znaczna i wynosi r] — 0,70 do 0,90.

Wirniki wentylatorów osiowych składają się zazwyczaj z łopatek zamocowanych na tarczy. Liczba łopatek najczęściej wynosi 6—12. Szkic takiego wirnika przedstawia rysunek 10.10.

333