rołożenie. Zupełnie inaczej przedstawia się sytuacja przy przejściu z ruchu rwącego w spokojny. Obserwujemy tu strefę bardzo silnych zaburzeń, w której głębokość gwałtownie wzrasta, a na powierzchni tworzy się poziomy wa-
ec, zwany odskokiem hydraulicznym. W strefie tej zaburzenia pochłaniają iużc ilości energii. Odskok występuje zwykle poniżej jazów, zapór itp. Aby mógł on powstać, głębokości po obu stronach odskoku (hl i h2) muszą speł-riać równanie:
*h_ + _ fh +
gdzie P — współczynnik korygujący przyjmowany w granicach l-rl,l. Równanie to dotyczy koryt prostokątnych.
Równanie głębokości sprzężonych pozwala na znalezienie bezpośrednich zależności między tymi głębokościami. Po przekształceniu otrzymujemy
-7 j 1 + 8P<? _j |
/ hx lub h2 = — | |
In g*23 J |
2 2 |
N 8Ai3 > |
Jeżeli w korycie głębokość za odskokiem h jest różna od głębokości h2 'przężonej z hx, to następuje przesunięcie odskoku. Gdy:
h > h2 — odskok przesuwa się w kierunki budowli, h < h2 — odskok przesuwa się w dół koryta tak długo, aż głębokość podkrytyczna hx, rosnąca wskutek strat energii, osiągnie wartość sprzężoną z h.
Długość odskoku, istotną ze względu na konieczność umocnienia koryta, możemy wyznaczyć za pomocą wzorów doświadczalnych. Przykładowo poda-emy wzór K. Wóycickiego
L =
8 - 0,05
91