Str 189

bicństwa p i od regionu, w którym położona jest zlewnia. Numeracja regionów podana została na rys. 13.4.

Tablica 13.7

Kwantylc rozkładu zmiennej X_p

Makrore-	Region	Prawdopodobieństwo p%
gion		1	2	5	10	20
Sudety	la	1,00	0,835	0,621	0,461	0,308
	lb	1,00	0,856	0,665	0,522	0,378
Karpaty	2a	1,00	0,843	0,636	0,482	0,334
	2b	1,00	0,860	0,643	0,536	0,394
Wyżyny	3a	1,00	0,835	0,623	0,464	0,311
	3b	1,00	0,867	0,694	0,558	0,423
	3c	1,00	0,894	0,747	0,631	0,515
Niziny	4a	1,00	0,865	0,679	0,558	0,421
	4b	1,00	0,893	0,750	0,637	0,521
Pojezierza	5a	1,00	0,876	0,708	0,579	0,450
	5b	1,00	0,899	0,761	0,660	0,545
	5c	1,00	0,915	0,795	0,701	0,598

W małych zlewniach, których powierzchnia jest mniejsza od 50 km², główna przyczyną wezbrań są deszcze o dużym natężeniu — deszcze ulewne (na-walnc). W takim przypadku zasady opracowane w IMGW zalecają zastosowanie genetycznej formuły opadowej [7], Ma ona następującą postać:

Q_p = fF_l ęH_lAX_p(l + JEZ)'²-'¹ [m³/s],    (13-17)

gdzie: /    — współczynnik kształtu fali równy 0,6 na terenie całego kraju,

z wyjątkiem pojezierzy, dla których / = 0,45;

F, — maksymalny moduł odpływu jednostkowego; pozostałe oznaczenia — jak w metodzie poprzedniej.

Maksymalny moduł odpływu jednostkowego F, określa się w zależności od hydromorfologicznej charakterystyki koryta rzeki 4>_r i czasu spływu wody po stokach zlewni t_s. Obie te wielkości wymagają oszacowania dodatkowych parametrów.

W celu określenia hydromorfologicznej charakterystyki koryta <f>_r należy wyznaczyć długość głównego cieku wraz z jego suchą doliną, spadek cieku oraz hydrologiczny współczynnik szorstkości koryta. Przyjmując przybliżoną wartość uśrednionego spadku cieku, wielkość <&_r oblicza się za pomocą wzoru:

(13.18)

=    1000 (M)

'    /n(0,6J_r)^1/3(zlcptf₁)^,/4’