ScanImage019

gdzie: h_m— wysokość rur pionowych, m; dla poszczególnych działów przyjmuje się na podstawie danych z praktyki następujące wysokości rur: h_t — 2,4 m, h₂ = 2,1 m, Aj = 1,9 m, h_A = 1,8 m,

y„ — ciężar właściwy roztworu cukru, N/m³; dla odpowiednich stężeń roztworu cukru mamy: y_± — 10 500 N/m³, y₂ = U 200 N/m³, y₃ = 12000 N/m³, = 12700 N/m³.

Przyrosty ciśnienia hydrostatycznego w działach:

Ap_x = 2,4 *10500 0,2 = 5 kPa,

Ap₂ = 21 • 11200 -0,2 = 4,7 kPa,

Ap₃ = 1,9 • 12000 ■ 0,2= 4,6 kPa,

Apt = 1,8 - 12700 * 0,2 = 4,6 kPa.

Obliczonym przyrostom ciśnienia odpowiadają następujące przyrosty temperatury określone z tablic własności pary wodnej:

At[ = 124,3 — 123,5 = 0,8 K,

Atl = 113,5 — 112,5 = 1,0 K,

Atj = 98,3 — 5(6,6 = 1,7 K,

At\ = 68,1 — 64,1 = 4,0 K,

ZAt" = 7,5 K

ZAt_n + ZAt_m^* + ZAt_m = 7,7 + 4,5 + 7,5 = 19,7 K. ,

Całkowita różnica temperatur wynosi:

AT ~ T_t — T_k ~ 132,2 — 64,1 = 68,1 K.

Użyteczna róiaica temperatur:

Zńt = 68,1 — 19,7 = 48,4 K.

Teoretyczne zapotrzebowaaie depta w poszczególnych działach wyparki obliczamy z zaleźnośri:

*.=' ir.w.—«w —w, — w₂—... w^ewdt^—a

Potrzebne do obliczeń temperatury wrzenia roztworów w poszczególnych działach wyparki wyznaczymy dodając do temperatur par wtórnych — T„ odpowiednie różnice temperatur z uwagi na prawo Raoulta i ciśnienie hydrostatyczne.

t₀ = 115°C,

/i = \%,5 + -0,51 + 0,8 = 124,81 ®C, t₂ = 112,5 + 0,86 -łr 1,0 = 114,36°C,

J₃ = 96,6 + 2,05’+ 1,7 = 100,35°C,

U = 64,1 + 4,28 + 4,0 = 72,38°C,

247