str11 (3)

cicmnooliwkową barwę ochronną, Od 1932 roku wprowadzono malowanie w zniekształcające optycznie sylwetkę pojazdu plamy zielone, żółte i brązowe oddzielone od siebie wąskim czarnym pasem. Od 1936 roku obowiązującym malowaniem ochronnym stały się pofalowane pasy o nieregularnych kształtach, stopniowo gubiących kontury i zachodzących na siebie nawzajem. Stosowano matowe farby o odcieniach:    oliwkowozielonym, szaropiaskowym

i ciemnobrązowym w odcieniu sepii. Wnętrze pojazdu malowano farbą o kolorze szaropiaskowym.

Wewnętrzne zespoły samochodów malowano, zgodnie z instrukcją z 1938 roku, następująco: części podwozia, deski rozdzielcze, zbiorniki paliwa, tłumiki i przewody wydechowe, kolumny kierownicze, dźwignie i sprzęgła oraz wszelkie elementy wiążące poszczególne zespoły — piecowym lakierem czarnym; bloki cylindrów silników — farbą koloru szarego; gaśnice śniegowe — lakierem aluminiowym.

W latach trzydziestych pojazdy pancerne (nic wszystkie!) otrzymały znaki taktyczne służące do odróżniania plutonów w szwadronach lub kompaniach. Były to wycięte z blachy koła, trójkąty i kwadraty, koloru jasnoniebieskiego, umieszczane w specjalnych uchwytach z przodu i tyłu, czasem też i na bocznych ścianach pojazdów, przy czym wozy dowódców plutonów miały te znaki przekreślone dodatkowo pionową kreską koloru pomarańczowego-Wóz dowódcy szwadronu wyróżniał się symbolem trójkąta wpisanego w koło koloru pomarańczowego

malowano pojazdy na biało, łatwo zmywalną farbą lab wapnem

i w kwadrat. Po zmniejszeniu w 1937 roku liczby wozów w szwadronach używane były już tylko znaki koła i trójkąta. W czasie wojny znaków taktycznych w zasadzie nic stosowano, obawiając się być może, iż będą one ułatwiały przeciwnikowi celowanie.

11