img432 (5)

Nota bibliograficzna

Pisaniu książek na temat runów nie ma końca, lecz większość z nich napisana jest po niemiecku lub w jednym z języków skandynawskich. Dla tych, którzy znają język francuski istnieje znakomity przegląd wszystkich zagadnień: L. Musset, Introduction d la runologie (Paris 1965). Po angielsku mamy - R. W V Elliot, Runes: an introduction (Manchester 1959, wznawiane). Ostatni tom indywidualnych studiów zawiera materiały z Pierwszego Międzynarodowego Sympozjum na Temat Runów i Napisów Runicznych i tworzy tom VII (1981) Michigan Germanie Studies.

Kraje skandynawskie poważnie potraktowały swoje runy i opublikowały lub właśnie publikują, całe zbiory poświęcone pomnikom runicznym. Dla Danii bardzo dobre ogólne studium opublikował E. Moltke, Runes and their origin: Denmark and elsewhere (Copenhagen 1985). Podaje ono kompletny opis duńskich pomników runicznych w stanie, w jakim przetrwały i zawiera także ważne obserwacje na temat powstania i rozwoju pisma i problemów związanych z jego interpretacją. Dla Szwecji istnieje interesująca książka wprowadzająca do tematu, chociaż głównie zajmująca się kamieniami runicznymi z ery wikingów: S. B. F. Jansson, The runes of Sweden (London 1962).

Runy anglosaskie są zebrane w moim An introduction to English runes (London 1973). Dla skandynawskich runów z Wysp Brytyjskich początkujący czytelnik będzie musiał sięgnąć do H. Sheteliga (wyd.), Yiking antiąuities in Great Britain and Ireland, VI (Oslo 1954), gdzie znajduje się przeglądowy artykuł wielkiego norweskiego runologa Magnusa Olsena, chociaż obecnie poglądy w nim przedstawione uchodzą już za trochę przestarzałe. Polecam także przegląd runów z Man w moim artykule (w:) C. E. Feli i inni (wyd.), The Yiking Age in the Isle of Man (London 1983).