IMG64

I

I

Mońu również szew podwic-na elementach retencyjnych przedsionkowej powierzchni zę-

by ₀z/Ubhwść '^iiye/i dc Lr niteczki). v okomtnowy

(ryc,

28) mottu ztMtomowmć tyl-

odwiesta/ący w dokoronowym przesunięciu

?ęy w postać szwów węzełko-nktów stycznych.

ko w przypadku płata toz>2C2e)^^V1ucdy okint-na spoczywa na kniei wyrostka. SiuRron stabilizacji płata śluzówkowego przesuniętego d« wierzchołku-m. Pierwsze wkłucie wykonuje się w błonic iluzo. wej od zewnętrz do wewnątrz, bez naruszania oko* stnej. Wkłucie w okostną może nastąpię tylko pod kontrolą wzroku, w momencie oddzielenia płata tiuzówfcowego od okostnej. Szycie kończy się prze-kłuciem błony śluzowej od wewnątrz na zewnętrz i związaniem Szew jest trudny technicznie, ponieważ cienka ofcostna nierzadko się przerywa.

2.4.3 Igły i nici chirurgiczne

Wybór nici i igieł wymaga wiedzy. Każde szycie powoduje uszkodzenie tkanek, wynikające z rany zadanej podczas zakładania szwów oraz z pozostawania nici w okresie gojenia rany. Odpowiedni dobór nici i igieł pozwała zminimalizować to niekorzystne oddziaływanie.

Igła wywołuje w istocie skaleczenie tkanek. Połączenie igły z nitką nie odgrywa w tym kontekście obecnie żadnej roli, ponieważ powszechnie używane są materiały atraumatyczne, a igła jest wtłoczona w koniec nici (ryc. 29). Igieł ze sprężystym lub zamkniętym uszkiem nie stosuje się już w chirurgii periodontologicznej.

W przypadku igieł duże znaczenie dla ochrony tkanek ma kształt ostrza. Wyróżnia się igły naostrzone zewnętrznie i wewnętrznie. Igły naostrzone wewnętrznie, czyli na stronie wklęsłej, mogą powodować pęknięcia kanału wkłucia (ryc. 30a, a'/. Można tego uniknąć poprzez zastosowanie igieł naostrzonych zewnętrznie, czyli na stronie wypukłej (ryc. 30b, b'J. Z tego powodu ten ostatni typ igieł \ jest obecnie powszechnie stosowany w chirurgii periodontologicznej .