Centralną kwestią w badaniach nad jakością życia jest poszukiwanie czynników. które ją warunkują. W wielu opracowaniach zagranicznych poświęconych uwarunkowaniom jakości życia podkreśla się wagę osobistej percepcji jakości życia, a główne badane dymensje dotyczą ogólnego osobistego zadowolenia z życia, zadowolenia z pracy oraz stosunków i wzajemnych oddziaływań społecznych. W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku, spośród zmiennych z grupy relacji i interakcji społecznych badacze najczęściej brali pod uwagę związki interpersonalne, aktywność interpersonalną i społeczną, przyjaźń, sieć i typ wsparcia społecznego, przywiązanie, umiejętności społeczne oraz odpowiedzialność społeczną [Derbis 2000b].
W jednym z najwcześniejszych modeli badań prowadzonych w Polsce zakłada się, że poziom zadowolenia z życia zależy zwłaszcza od zdarzeń życiowych i warunków życia. Badacze będący zwolennikami tego podejścia uw zględniają różne warunki życia, na przykład status społeczno-ekonomiczny, poziom dochodów i małżeństwo [Czapiński 1992], wpływ problemów codziennego życia i konfliktów interpersonalnych [Bolger, Schilling 1991]. Wpływ krytycznych zdarzeń życiowych, mimo że może utrzymywać się przez kilka lat, nic powoduje trwałych zmian w poziomie zadowolenia z życia, zanika wraz z upływem czasu. Zatem wpływ warunków zewnętrznych jest! dość krótkotrwały i słaby, choć znaczące są wydarzenia z ostatnich sześciu miesięcy. Zgodnie z omówioną wcześniej cebulową teorią szczęścia zakłada się, że różnice w postawach ludzi wobec życia są względnie stałe i wynikają zwłaszcza z genetycznie uwarunkowanych predyspozycji [Czapiński 1992].
Inny z modeli uwarunkowań jakości życia stanowi propozycję ujmowania poziomu zadowolenia z życia jako determinowanego głównie przez cechy osobowości (w dużej mierze warunkowane genetycznie). Zatem poziom zadowolenia z życia jest negatywnie związany z neurotyzmem, a pozytywnie z ekstrawersją [Argyle, Martin 1991]. Poziom zadowolenia z życia zależy od wyposażenia genetycznego. Jednakże wyższemu poziomowi szczęścia towarzyszy także wyższa ocena w hierarchii wartości dbałości o dobre relacje z innymi. wyższa samoocena i poczucie kontroli nad zdarzeniami oraz większy optymizm. Cechy te są kształtowane pod wpływem oddziaływań społecznych oraz doświadczeń (w tym także oddziaływań terapeutycznych). Zatem zadowolenie z życia zależy od uwarunkowań genetycznych, ale także od wpływów środowiska. R. Vecnhovcn [1991] wskazuje, że słaby wpływ warunków ze-
wnętrznych na poziom ogólnego zadowolenia z życia może wynikać z małego zróżnicowania badanych warunków.
W trzecim modelu zakłada się, że zadowolenie z życia stanowi wypadkową właściwości osoby, czynników zewnętrznych oraz ich interakcji. Przyjmuje się, że pewni ludzie będą predysponowani do większego poziomu zadowolenia z życia pomimo porównywalnych warunków. Pewne czynniki zewnętrzne mogą podobnie wpływać na zadowolenie z życia wszystkich osób, lecz ważne jest znaczenie danego czynnika dla danej osoby. Znaczenie przypisywane poszczególnym elementom zależy od właściwości osoby. Tc same czynniki mają różne znaczenie dla różnych osób, a więc wykrywalny wpływ czynników zewnętrznych jest słaby. Przykładowo praca w otwartym biurze zwiększa poziom zadowolenia z pracy u ekstrawertyków, a zmniejsza u introwertyków [Furnham 1991].
Ostatni z modeli jakości życia został zaproponowany przez B. Headeya i A. Wearinga [1989]. Poziom zadowolenia z życia zależy od zdarzeń życiowych i zasobów jednostki. Cechy demograficzne, cechy osobowości i utrzymywanie bliskich relacji z innymi stanowią zasoby. Zasoby silniej wpływają na zadowolenie z życia niż zdarzenia życiowe. Jest to model ukazujący transakcyjne zależności między badanymi zmiennymi.
Interesującą alternatywą wydaje się model jakości życia zaproponowany przez R. Derbisa [2000]. Dokonane jest w nim zróżnicowanie źródeł na obiektywne i subiektywne. Obiektywne źródła to wiclowartościowe i wielowymiarowe warunki zewnętrzne oraz wewnętrzne. Subiektywne zaś dotyczą przeżywania zarówno tych warunków, jak i procesów psychicznych. Do interpretacji przeżyć w kontekście społecznym oraz do tworzenia pełnego zbioru predyktorów poczucia jakości życia służą warunki zewnętrzne. Zalicza się do nich: uprzemysłowienie, urbanizację, warunki wykonywania pracy, ekologiczne walory okolicy, wielkość dochodu na członka rodziny, warunki mieszkaniowe, poziom usług, dostęp do instytucji. Do warunków wewnętrznych należą biologiczne, emocjonalne i osobowościowo-intelcktualnc [ibid.].
3.2. Predyspozycje psychiczne oraz obiektywne wyznaczniki jakości życia
Zestawiając różne ujęcia jakości życia zauważyć można, że w niektórych definicjach zwraca się uwagę na kontekst, w którym dokonywana jest ocena, w innych zakłada się, iż dobrostan może być postrzegany z perspektywy poznawczej (jako ocena poznawcza własnego życia), emocjonalnej (jako bilans pozytywnych i negatywnych emocji i ogólny poziom dobrostanu jednostki) lub poznawczo-emocjonalnej (ujęcie łączące obie wymienione perspektywy).
41