MC075

Amerykański współczesny samolot myśliwski

F-16 Fighting Fakon

Opracowanie modelu: Bohdan Wasiak Projekt okładki: Wojciech Sankowski

Rozpiętość:

Długość:

Wysokość:

Masa własna:

Masa startowa maks.: Prędkość maks.:

Zasięg maks.:

Promień działania: j.w. ze zbiornikami dod.: Napęd:

Uzbrojenie:

Załoga:

Opracowany przez firmę General Dynamics samolot F-16 przewidziany był początkowo do roli lekkiego myśliwca o dużym potencjale bojowym. Oblot prototypu miał miejsce w początkach 1974 roku. Znakomite osiągi oraz bardzo dobre właściwości lotne i pilotażowe umożliwiły przystosowanie samolotu zarówno do zadań myśliwsko-bombowych jak i wielu innych. Sprawdził się ponadto w operacjach morskich startując z pokładów lotniskowców.

F-16 jest jednym z niewielu myśliwców, w których ciąg silnika jest większy od masy płatowca, co wraz z bogatą mechanizacją i automatyzacją skrzydeł zapewnia doskonałe właściwości lotne. Ze względu na liczne zalety, pomimo wysokiej ceny, prawie wszystkie liczące się kraje świata zapewniły sobie dostawy tego samolotu, bądź zabiegają o zakup licencji na jego produkcję. Bardzo możliwe, że samoloty te zakupi już wkrótce także Lotnictwo Polskie i będziemy je mogli ujrzeć z biało-czerwoną szachownicą na polskim niebie.

Dane taktyczno-techniczne:

9,45 m 15,01 m 5,09 m 7 365 kg 16 050 kg 2,05 Ma 3 900 km 550 km 900 km

silnik Pratt Whitney F 100-200 o ciągu 10 814 kG

-1 x 6-lufowe działko M6IA-I kal. 20 mm (zapas 500 naboi)

-7 węzłów podwieszeń

0    udźwigu 5 420 kg

1    osoba

Kartonowy model samolotu F-16 Falcon opracowano w skali 1:33 w typowym malowaniu stosowanym w lotnictwie wojskowym USA.

1.    Model nie jest trudny' i średnio pracochłonny. Kłopotliwe może okazać się wykonanie kroplowej owiewki kabiny z przezroczystego tworzywa, najlepiej wykonać ją metodą tłoczenia na gorąco. Modelarzom początkującym zalecam rezygnację z wykonania wnętrza i oszklenia kabiny.

2.    Numeracja części w zasadzie odpowiada kolejności sklejania modelu.

3.    Białe paski na stożkach cz.72c zamalować na żółto.

4.    Części, których numeracja jest podkreślona, podklejamy tekturą o grubości do 1 mm. Dotyczy to również wszystkich elementów arkusza VII. Małe strzałki (dla ułatwienia montażu) wskazują kierunek: do przodu lub w dół. Naniesione przy niektórych elementach ideogramy obrazują sposób ich formowania.

5.    Decydując się na wykonanie wypuszczonego podwozia, w miejscach jego osadzenia należy wkleić kawałki korka, balsy lub styropianu, w które wkłujemy druty goleni. Koła można wykonać metodą tradycyjną, tzn. skleić z kilku krążków kartonu, wyprofilować na papierze ściernym i zaczernić tuszem. Można też dobrać kółka o właściwej średnicy z zepsutych zabawek, lub zakupić w sklepie modelarskim.

6.    Większość elementów wymaga przed sklejeniem starannego uformowania. Dotyczy to szczególnie segmentów kadłuba, oraz bocznych elementów jego poszycia (45L i 45P), w miejscach styku z kadłubem (w miejscach oznaczonych naciąć i krawędzie lekko wywinąć do góry).

7.    Do klejenia na styk i większych powierzchni używać kleju typu BUTAPREN. W miejscach, gdzie spoina musi być sztywna (np. wklejanie goleni podwozia) należy stosować klej HERMOL.

8.    Wręgi należy wycinać bardzo starannie. Sąsiadujące ze sobą (np. 2b-3a; 3b-4a itd.) najlepiej po wycięciu złączyć ze sobą stronami zadrukowanymi, mocno ścisnąć i ewentualne odstępstwa obrysu wyrównać na papierze ściernym.

9.    Do usztywnienia goleni podwozia stosujemy wyprostowane spinacze biurowe. Wzory wszystkich elementów i usztywnień z drutu w skali 1:1 znajdują się na arkuszach z częściami modelu.

10. Gotowy model retuszujemy farbkami i ewentualnie lakierujemy matowym lakierem bezbarwnym.