Odstęp świetlików, wys. wnętrza i równomierność, do której dążymy, w zależności od ukształtowania świetlika (wsp. ke) -* CD
Zalecane wartości stosunku Dmjn/D.
min' ^max
) Porównanie rozkładów światła A- dziennego i ilości światła dziennego przy oświetleniu bocznym i górnym w zależności od czterech nachyleń świetlików
)q Współczynnik zmniejszający ky ' w zależności od nachylenia przeszklenia Y w dachach sze-dowych
- h = O przy otworze poziomym bez szybu
----h = a przy otworze z szybem
----- h = 2a przy otworze z szybem
Zmniejszenie ilości światła dzien-' nego przy świetlikach z wysokimi szybami lub masywną konstrukcją pod nimi
©B.
Równomierne oświetlenie wnętrza przy świetlikach z filigranową konstrukcją pod nimi, dobrze odbijającą światło
Okna boczne, D/0/ D/0/ świetliki w układzie
ew. też świetliki /0 płaskim lub szedowym
naprzeciw siebie kFdlaD = 5%
Wpływ otworów do światła dziennego (przy kF = pow. okna pow. podłogi = 1:6) na rozkład ilorazów oświetlenia dziennego. Dodatkowo podano kF niezbędny dla uzyskania Dmjn = 5% -* Q3
Uksztattowanie świetlików 03
Świetliki usytuowane punktowo wytwarzają w płaszczyźnie odniesienia typowe natężenia oświetlenia min. lub maks. Drogą czysto rachunkową wylicza się średnią z tych wartości, zwaną średnim ilorazem oświetlenia dziennego Dm. Wielkość Dm odnosi się do płaszczyzny odniesienia 0,85 m nad podłogą. Tak więc wymagane G > 1:2 nie odnosi się do Dmax, lecz do Dmin, gdyż nierównomiereność oświetlenia dziennego od góry jest fizjologicznie odczuwana „mocniej niż kontrast”. Przy takiej równomierności (Dmin = 1 i Dm = 2) musi być Dmin > 2%, por.
Jakość oświetlenia, do której dążymy, przy prowadzeniu światła dziennego od góry będzie zależeć od następujących czynników: wysokości wnętrza i formy świetlika (wsp. ke). Idealną równomierność osiąga się, gdy odstępy między świetlikami 0 odpowiadają wysokości wnętrza h (a więc ok. 1:1). W praktyce jest reguła: stosunek odstępu świetlików do wys. wnętrza 1:1,5 do 1:2 -> (62). Podano tabelkę, z której bierze się te stosunki na tle ich efektów. Jednocześnie podano zalecenia co do ukształtowania szybów świetlikowych -> © Rodzaj i konstrukcja świetlika
Nachylenie połaci świetlika określa ilość światła dochodzącą z wycinka sklepienia niebieskiego. W -> ©A porównano ilość światła wpadającą przez okno boczne z ilością wpadającą przez świetlik dachowy o różnym nachyleniu. Pozioma połać świetlika wpuszcza najwięcej światła. Natomiast maksymalne natężenie oświetlenia od okna bocznego osiąga się tylko koło niego. Przy pionowym przeszkleniu świetlika oświetlenie w płaszczyźnie odniesienia jest najsłabsze.
Istnieje więc wsp. zmniejszający kY odnoszący się do wpadającej ilości światła, zależny od nachylenia świetlika. W ©B podano wartości kY dla dachów szedowych o różnym nachyleniu.
Na promieniowanie rozproszone wpadające przez świetlik ma duży wpływ konstrukcja tego ostatniego, a także jego głębokość wbudowania. Różne ilości światła przy zmiennych proporcjach szybów znajdujących się poniżej połaci świetlika podano w -> © Zbyt wysokich i zbyt masywnych szybów unikać -> ©A. Natomiast zaleca się filigranową, dobrze odbijającą konstrukcję -> ©B.
Jakość oświetlenia dziennego we wnętrzu zależy też od innych parametrów. Decydujący jest również stosunek łącznej powierzchni świetlików do pow. podłogi (wsp. kF).
Na -> © porównawczo zestawione efekty oświetlenia oknami i przez świetliki. Aby w przypadku okien bocznych i świetlików usytuowanych naprzeciw siebie podwyższyć iloraz Dmin do 5%, należy wyraźnie zwiększyć udział okien, np. aż do 1:1,5. Natomiast przy takim samym wymaganiu powierzchnię świetlików, zwłaszcza usytuowanych poniżej połaci dachów szedowych, wystarcza zwiększyć tylko nieznacznie. Tu wystarcza stosunek od 1:4 do 1:5 (pow. świetlików : pow. podłogi). Dalsze współczynniki zmniejszające odnoszące się do świetlików:
t - stopień przepuszczalności przeszklenia, kt - wpływ szczeblin i konstrukcji, k2 - zabrudzenie przeszklenia, k3 - oświetlenie rozproszone.
155