Obraz
5 (59)

ewentualnych zagrożeń. Na poziomie fizjologicznym lęk wiąże się z ciągłym pobudzeniem. Jego wskaźnikiem behawioralnym jest stała gotowość do unikania sytuacji potencjalnie zagrażających (Carson i in., 2003).

Przygotowując się do studiów nad funkcjonowaniem uwagowym osób lękowych i depresyjnych nie można zapomnieć o pewnych cechach wspólnych dla obu rodzajów zaburzeń. Weinstock i Whisman (2006) wykazali, że osoby zaklasyfikowane do grupy lękowej nie różniły się istotnie od osób z grupy depresyjnej pod względem poziomu neurotyzmu. W obu grupach związek był silny. Watson i in. (1995), a także później Watson (2005) zwracali uwagę, iż trudno jest jednoznacznie pogrupować symptomy na takie, które towarzyszą tylko i wyłącznie zaburzeniom lękowym i takie, które charakterystyczne są dla depresji subklinicznej. Co więcej wspomniani autorzy proponują korzystanie z modelu, grupującego symptomy depresji i lęku w trzech podkategoriach. Watson i in. (1995) zaproponowali podział na: symptomy ogólnego wyczerpania, niespecyficzne dla żadnego z zaburzeń, symptomy pobudzenia fizjologicznego, relatywnie specyficzne dla zaburzeń lękowych oraz brak zadowolenia i niski poziom pozytywnego ^afektu, jako symptomy relatywnie specyficzne dla depresji. Clark (1989) również zwróciła uwagę na silne powiązania lęku i depresji subklinicznej. W jej badaniach osoby depresyjne na skali lęku osiągały wyniki porównywalne do rezultatów osób lękowych. Ponadto korelacje depresji subklinicznej i lęku osiągały wartość r = 0,4; r = 0,5. Podobne wnioski przynosi analiza studiów Mogg, Bradleya, Wiliams i Mathewsa (1993). W ich badaniach wysokie wyniki na skali depresji korespondowały z równie wysokimi wynikami na skali lęku. Należy jednak podkreślić, iż wszystkie wymienione powyżej studia obejmowały osoby z depresją subkliniczną i lękiem subklinicznym. Clark, Beck i Stewart (1990) z kolei przeprowadzili badania, których uczestnikami były osoby z lękiem klinicznym i depresją

16